Skaters-kloof…

Drie dozen en een skate-zoon, mogen hun woonplaats verlaten voor een middagje plezier.
De drie dozen bestaan uit een volwassen dochter en haar vriendin en ik (moeder). De reis gaat helemaal naar Zaandam, het doel is SKATEN in een oude fabriekshal. Nu is autorijden een aparte ervaring als ik stuur naar voor mij nog onbekende steden. Thuis heb ik al wel een route bekeken, maar dat wil meestal niet meer zeggen dan dat we komen waar we heen willen, alleen niet via de geplande route.
Zo zien we altijd meer van de wereld dan wanneer we in een keer goed rijden.

We hebben alle tijd om verkeerd te rijden, maar bij hoge uitzondering rijden we in een keer goed naar de wijk waar onze skater wil zijn. We zien zelfs het grote gebouw al, maar de weg er heen vinden we niet direct. Dan helpt dochter door te zeggen hier links, daar weer rechts, met als gevolg we rondjes rijden en nog steeds niet zijn waar zou moeten.
Het is een zeer druk stukje stad, waar men brutaal moet zijn om daar te komen waar men wil, het is nog net niet hartje Amsterdam, maar veel scheelt het niet. Ik blijf immers het meisje uit de polder.

Daar sta ik dan midden op een kruispunt waar iedereen van rechts voorrang neemt en ik dus na lang wachten en goed kijken, de beslissing neem. ‘Gas geven NU’, want deze chauffeur die van rechts komt lijkt me wel een die op zijn rem gaat staan. En ja, goed ingeschat hij remde voor ons en wij konden onze weg vervolgen.

Dan plots zegt dochter hier LINKS mam, terwijl ik er dus al bijna voorbij was, kan ik nog net op tijd een ruk aan het stuur geven om dat straatje in te rijden.
Het lijkt mij dood te lopen, ik zie wat geparkeerde auto’s en aan het einde een groot hek. Maar dan vertelt dochter dat we door dat openstaande hek moeten, we rijden nu een kil en doods terrein op. Grote lege hallen en nog meer hekken en ouder rommel aan de kant van de weg. Geen kip te zien hier, maar we gaan goed volgens dochter en we moeten na 100 meter door nog zo’n hek.

Ik krijg sterk het gevoel we zo opgepakt worden door politie, omdat we ons begeven op terrein waar wij niet mogen komen. En dan opluchting in de verte staan wat auto’s en fietsen, voor de ingang van Europa’s grootste indoor Skatepark ‘In Sean’. Geen enkel bordje dat je hier heen wijst, dus vraag ik me af of ze wel bezoekers wensen.
De skater onder ons pakt uit de achterbak zijn loodzware, dure skates en tas met proviand, we lopen dan richting een miezerig klein deurtje dat lijdt naar een immens grote fabriekshal.

Van een meisje van zo’n 16 misschien 17 jaar oud met dreadlocks in ’t haar, krijgen we een stempel op ons hand, als we tenminste entree betalen. Het ziet er stoffig uit daar en er zijn mensen hard aan het werk, er klinkt keiharde heavy metal muziek. De rond skatende jongens/mannen en meisjes lijken allemaal op elkaar en als zoon dus weg skate ben ik hem kwijt, hij gaat op in de massa wijde afzakkende broeken, slobbertruien en wielen onder zijn voeten. Er hangen nog wat toeschouwers op bankjes, die er niet veel anders uit zien.

Ik voel me verre van thuis en minstens 10 jaar ouder. Het is hier zo stoffig dat alle foto’s voorzien worden van een soort zeepbellen. Onze skater vliegt over de verschillende funboxen en halfpipes en wij drie dozen staan daar kou te hebben. Er is maar een ding wat ik nu wil, weg daar!! We spreken af dat we de skater over een uurtje hier weer ophalen en wij vertrekken naar warmere oorden.

Niet ver van hier zijn woonwinkels, waar wij, de drie dozen, ons wel kunnen vermaken voor een uurtje. Loods 5 lijkt ons wel aardig, ze hebben er ook koffie en het is er niet zo koud en stoffig. Het is er geweldig leuk om rond te snuffelen en we vinden nog wat leuke spulletjes. Het uur is zo om en we hebben verschrikkelijke lol, om de zitzak die dochter meesleept naar de kassa. Het ziet eruit als ‘Zak, waar ga jij met mijn meisje naar toe’. Enkele mensen om ons hen delen onze lol, maar de meeste kijken afkeurend.
Als ik daar goed om me heen kijk en de vele chagrijnige gezichten zie, dan vraag ik me af, waarom lachen we niet en zijn we blij dat we hier rond kunnen lopen. De meeste lopen daar rond alsof ze naar de tandarts moeten voor een zenuwbehandeling. Beseffen we nog wel dat we rijk zijn, als we gewoon kunnen genieten van de leuke dingen in het leven.

Duidelijk is me nu wel dat er hier een enorme kloof is tussen skate-zoon en mij, ik zie best wel dat hij geniet, dat hij helemaal op gaat in deze hobby of sport, maar ik begrijp de taal en het gedrag van deze jongelui niet meer.
Wat me wel is opgevallen, dat de skatende jongelui behoorlijk sociaal omgaan met hun mede-skaters. Waar ik voorheen dacht dat ze allemaal onguur waren en ik er beter niet in de buurt moest komen, ben ik nu van mening dat ze niet anders zijn dan de rest van de wereld.