Slaapcriminaliteit

Ik ken een dame van 79 jaar. In haar tienerjaren is zij het slachtoffer geworden van een verkrachter. Bij vlagen heeft zij nog steeds last van nachtmerries. Ze vertelde me dat het haar eigenlijk nooit gelukt is om een liefdevolle relatie op te bouwen met een man. Zo diep zit haar pijn. Vreselijk! Het feit dat de dader in kwestie gepakt is en gestraft is, daar heeft ze gemengde gevoelens bij. Vooral het verhoor van haar kant van het verhaal vond ze erg zwaar. Ze had continu het gevoel dat de optie open gehouden werd dat ze er misschien wel “om gevraagd” had. Ze moest vechten voor haar verhaal. Ze was enorm opgelucht dat uiteindelijk recht zegevierde. Maar het gevecht dat ze daarvoor moest leveren, daar had ze eigenlijk de kracht niet voor. Een depressie volgde. Naar haar zeggen is er van zichtbare wroeging aan de zijde van de dader geen sprake. Sterker nog, na haar heeft hij nog zeker 2 andere slachtoffers gemaakt.

Was deze wrede man woonachtig in België geweest, dan had hij zijn celstraf kunnen ontlopen. Hij had slechts zijn handen vooruit hoeven steken, zijn blik op oneindig hoeven zetten en had zich als slaapwandelaar aan moeten laten merken. Dan had hij zich zelfs aan minderjarige kinderen kunnen vergrijpen.

Na het lezen van dat gruwelijke stukje rechtspraak in het Brabants Dagblad van vrijdag 15 juli 2011 kwam ik bij toeval al zappend langs National Geografic en zag ik een programma over slaapwandelen. Linke types zitten daar tussen.

Bij mij rees het beeld dat slaapwandelaars overdag een kurk op hun zieke geest plaatsen. De druk neemt gedurende de dag toe, tegen de nacht is de druk niet meer te houden en knalt de kurk van de fles met zware mishandeling, moord en verkrachting tot mogelijke gevolgen. Maar ook andere zaken. Er werd ook gesproken over een dame die al slaapwandelend ei met bacon bakt, kip in de magnetron opwarmt en korte metten maakt met de inventarislijst van haar koelkast.

De rode draad die ik zag bij alle dossiers die behandeld werden is dat deze mensen overdag kennelijk zichzelf enorm in hun zieke(lijke) behoeften en neigingen remmen en daarvoor al slaapwandelend compenseren.

Er was niemand die al slaapwandelend een royaal bedrag overmaakte aan de Hartstichting. Er was niemand die zich al slaapwandelend naar de Bloedbank toog. Geen melding van slaapwandelaars die hun geliefde trakteerden op een ontspannen voetmassage.

Het doel van straffen is: vergelding, gedragsbeïnvloeding van de overtreder, beveiliging van de maatschappij. Klap op de vuurpijl in de zaak van de Belgische aanrander is dat wel erkend wordt dat er een misdrijf gepleegd is, maar straffen wordt kennelijk als niet noodzakelijk gezien. We laten de beste man dus maar verder wandelen en een recidive percentage van 100 halen?

Voor het arme meisje van 9 jaar kan ik alleen maar hopen dat ze ergens de kracht vindt om dit gebeuren (verergerd wat mij betreft door de absentie van straf) te verwerken. Ik kan alleen maar hopen voor haar dat ze – tegen de tijd dat ze 79 is- kan zeggen dat ze weet hoe mooi liefde is.

Wanneer houden rechters op met misdaden beoordelen vanuit het standpunt van de dader?