Slalom

Het is zaterdagmiddag. Vol goede moed start ik mijn shoprace bij de Hoogstraat. Zoals Alberto Tomba in zijn beste dagen daal ik de winkelstraat af. Links en rechts passeer ik de Xenos, de Free Record Shop en de verlokkingen van de poffertjeskraam. Na een minuut of vijf komen de klanken van Que si, que non me tegemoet. Het eerste obstakel; een overvriendelijke orgeldraaier drukt zijn centenbak voor de mijne. ‘Nee, bedankt.’ Ik kan Jody Bernal niet zo waarderen en met een scherpe bocht naar rechts loop ik richting de Bijenkorf.

Bij de Bij passeer ik schuldbewust de straatkrantverkoper (‘Ik ben zo blij, wie koopt er een kranje bij mij’) en versnel ik mijn pas naar Donner. Om onverklaarbare redenen heet dit tegenwoordig Selexyz maar ik blijf het gewoon Donner noemen. Voordat ik de boekenwinkel binnen wil stappen, staan een bende studenten met het NRC Handelsblad me op te wachten. ‘Wilt u een gratis krant?’ Dat wil ik wel – ik ben per slot van rekening een Nederlander – maar als je “ja” zegt, krijg je een verkoopverhaal van een kwartier en kan je niet weg zonder eerst een (proef)abonnement af te sluiten.

Op m’n hoede kom ik de boekenwinkel weer uit en ga ik snel rechts de Lijnbaan op. Achtereenvolgens slalom ik langs de Oxfam, Greenpeace, het Aidsfonds, de Hartschting, het Wereldnatuurfonds en Amnesty International.

In het midden van de Lijnbaan vallen twee enquêtrices onschuldige slachtoffers lastig. ‘Meneer, mag ik u wat vragen?’ vraagt de één. Stug de etalages inkijkend loop ik door. Enquêtes eindigen op de één of andere manier altijd in een handtekening voor een automatische incasso.

Na anderhalf uur is de finish, het terras, in zicht. In gedachte bestel ik al een biertje maar mijn ongeconcentreerdheid wordt afgestraft. Een jongedame drukt me zomaar een flyer in mijn handen.

Op het terras kijk ik naar de hippe folder. Het is een uitnodiging voor een trendy salsaparty in een trendy discotheek. Tevreden neem ik een slok van m´n biertje. Blijkbaar behoor ik ook nog tot deze doelgroep.