Een massageest was ik niet. Ik zou nog liever hersendood tussen de rioolratten worden gevonden dan dat ik mijn individu zijn zou opgeven aan het navolgen van een ander. Goed, ik was vreemd.
Maar zij waren slaven.
Ik was vreemd omdat dat het enige hokje was waarin ze dachten dat ze mij konden plaatsen. De premature denkwijze van premature kinderen deerde mij allerminst, maar wanneer het fysiek werd wilde het nog wel eens voorkomen dat ik lichtelijk overstuur raakte.
Ik had iets kunnen doen. Als een notenkraker had ik mijn handen om hun schedels kunnen klemmen totdat het bloed uit hun oren droop.
Waarom niet?
Waarom wel?
Al dat bloed. Ik had er geen zin in. De altijd fris geboende linoleum vloer, waar onze hele school mee bedekt was, was te mooi, te glanzend om te bevlekken met bloed. Om nog maar te zwijgen over mijn handen; ik hield ze liever schoon.
Alleen het mes in het hart zou volstaan.
Als blikken konden doden waren er destijds al vele kinderzieltjes ten hemel gerezen.
Arme ouders.
Ik had geen medelijden met ze.
Ik verachtte ze.
Niemand laat zich vrijwillig tot slaaf maken. De opheffing van de slavernij is iets waar velen generaties lang voor hebben gevochten.
En daar waren zij: de kinderen van de toekomst.
De achteloze menskinderen die een groep wisten te vormen naar gelang welke merkkleding iemand droeg. Degenen die de massageest vrijwillig boven het individu zijn verkozen, die de consumptiemaatschappij tot een imperium verhieven, het zelfstandig denken overdroegen aan een collectieve leegte, en degenen die al diegenen die weigerden om daar aan mee te doen zowel verbaal als fysiek na het leven stonden.
Het was meer dan moeilijk om een buitenbeentje te zijn: Er was moed voor nodig en incasseringsvermogen.
Maar moeilijker leek het me om een slaaf te zijn:
Om te leven in angst om jezelf te durven zijn
10 reacties
WritersBlocq · 7 april 2006 op 23:29
[quote]Maar moeilijker leek het me om een slaaf te zijn:
Om te leven in angst om jezelf te durven zijn[/quote]
Hoy Troy,
Volgens mij staat de clou van je verhaal in deze quote.
Mensen die leven, be- en veroordelen naar gelang wat ‘hoort’, en zo zit jij niet in elkaar. Dat heeft je veel gekost, daardoor heb je letterlijk of figuurlijk veel gekotst.
Zoiets.
Misschien Troy, nee, waarschijnlijk, zit ik er – weer – ver naast. Maar zo komt hij op mij over, en zo voel ik de lading, en zo is mijn waargenomen waarheid, en jou kennende komt de èchte uitleg toch niet, dus laten we het lekker zo. Wrang, zo, maar ook mooi, zo
😉 😀 ja, die dikke grijns zet ik er toch achter 😉
KawaSutra · 8 april 2006 op 02:40
Die investering in jezelf heeft je wel wat opgeleverd, denk ik zo.
Indringend geschreven Troy.
Anne · 8 april 2006 op 10:00
Helaas weet ik precies wat je bedoelt.
Mijn middelbare school-tijd begon in eerste instantie als een herhaling van de basisschool-tijd maar door het toeval een handje te helpen spoelden er in een bepaald jaar, 5 atheneum of zoiets, allemaal buitenbeentjes aan op onze school, zodat we de laatste twee jaren godzijdank “onder ons” waren. Het verschil tussen graag naar school gaan en school haten.
Anne
Mosje · 8 april 2006 op 12:25
Buitenbeentje (wat een prachtig woord trouwens)
Op middelbare scholen is het inderdaad moeilijk er een te zijn. Vreemd genoeg wordt het daarna makkelijker, hoewel het slavenvolk groot in getal is en blijft.
melady · 8 april 2006 op 12:56
[size=large]Buitenbeentje[/size] mooi woord, dat zeker maar in het licht van de negerzoen bekeken, zal deze ook geschrapt dienen te worden.
Mup · 8 april 2006 op 17:03
Laatst naar het slavenmuseum geweest, misschien kan ik daarom het woord buitenbeentje niet met het woord slaven verenigen. De slaven waren immers met zovele.
[quote]Er was moed voor nodig en incasseringsvermogen.[/quote] Helemaal mee eens.
Groet Mup
Dees · 8 april 2006 op 20:29
Ay… En toch vraag ik me af wie meer gevangen zat indertijd, de buitenbeentjes of de incrowd. Gevangen in eenzaamheid versus gevangen in een netwerk van onuitgesproken regeltjes. Scholen zijn voor heel veel mensen gevangenissen geweest.
Maar de reunie tien jaar later maakt een hoop goed 😉
KingArthur · 9 april 2006 op 00:30
Leven kan je alleen door jezelf te zijn. Dat gaat niet zonder angst en er is moed voor nodig. Hoe iemand daarmee omgaat vertelt de ware aard.
Ma3anne · 9 april 2006 op 07:48
In je eentje opboksen tegen een groep die zich tegen je keert, is geen kattenpis. Mooi geschreven, Troy en knap dat je jezelf bent gebleven.
senahponex · 11 april 2006 op 12:06
Indrukwekkend geschreven