Slechte moeder

Zij vonden meisjes en dochters altijd trutjes. Zeikerds. Ik kreeg zonen omdat ik seks had tijdens volle maan. Ondertussen is het proces bij hen al een paar jaar ongemerkt van start gegaan, ze vinden de dames nu leuker dan zichzelf. Gelukkig. Ga lekker je ding doen en laat je moeder maar schuiven. Echter, in het uitvliegen blijken dochters beter te zijn dan zonen. Er woont er nog eentje bij mij. De andere volwassen worp slaapt hier vrijwel elk weekend. ‘Wat eten we mam?’, kweelt jongste. Als ik shoarma of pizza voorstel, scheldt hij me uit; ‘slechte moeder!’ Zijn platte luie L doet niet onder aan die van Gerard Joling. Ik ben inderdaad goed slecht. Maar vanuit een bepaald oogpunt ook trots er op. Afgelopen weekend zaten we in het vieze stinkende rook-slaapkamertje van jongste. De asbakken overvol, bierblikken als tapijt en sokken die pertinent de toegang geweigerd worden voor een ligplaats in mijn wasmand. Met dubbele tong zegt jongste; ‘Mam, ga even zitten, we moeten wat laten horen.’ Hij pakt zijn gitaar, zet de microfoon recht en stoot zijn broer aan; ‘nu!’ Ik krijg het prachtige liedje Aicha te horen. Tweestemmig. ‘Briljant!’ zeg ik met dubbele tong. ‘Moeder, gooi jij er even een derde stem in!’, lispelt oudste met dubbele tong. Als het liedje opgenomen is, luisteren wij dubbele tongen het muzikale stukje terug. De lucht van de joint van oudste neemt bezit van me. ‘Jullie zingen vals!’, giechel ik vals. ‘Kunnen Jullie nou hélemaal niks! Slechte kinderen!’ Oudste en jongste nemen nog een biertje en laten me het moeilijkste lied zingen wat je je maar kunt bedenken; Het Ave Maria van Charles Gounod. Daar bak ik natuurlijk niks van, vooral niet na een fles wijn en een kamer vol met wietwalm. Gillend liggen we over elkaar heen.

Beschonken muziek maken met je kinderen, wat een slechte moeder! Mijn ‘louche’ moederhart zou het ‘Ouders Van Nu’-magazine niet waardig zijn. Nu zijn mijn twintigers allang niet meer de doelgroep in het tut-blad, maar daar gaat toch het vingertje omhoog. Schijt! Het is één van onze favoriete bezigheden op een vrijdag- of een zaterdagnacht, als we, ik afzonderlijk van hen, terug zijn van het stappen. Het luisteren van de opname de volgende dag is een hilarisch cadeautje. Te vergelijken met een familiefoto gemaakt door een professionele fotograaf. Een gezamenlijke wintersportvakantie of fietsen naast elkaar, moeder pijnlijk balancerend, dus vloekend op de bagagedrager.

Soms komen ze me uit het café ophalen om 04.00 uur s’nachts. ‘Kom slechte mam, het is tijd!’ Ze laten me niet verhuizen naar Bos en Lommer, De Bijlmer, Amsterdam-Noord, West, Oost. Liever doet oudste de boodschappen voor mij ook al is de AH op de hoek. Jongste staat angstvallig te kijken als ik een gordijn ophang. Als ik even wankel op het trapje stormt hij op me af en vangt me op. Van vallen was nog geen sprake. In de zomer houden ze helemaal hun hart vast. Ze willen me escorteren van deur naar cafédeur, want ik zie er weer eens slecht gekleed uit. De zoveelste date dient zich aan. Nog voor ze de stumper ontmoet hebben, is er niets meer van hem over. Het kon wel eens een slechterik zijn.

Ik wil nog jaren beschonken met ze muziek maken. Maar wanneer moven ze nou eens? Wanneer gaan ze hun vleugels spreiden, al was het slechts de linker! Wanneer nemen ze zelf een liefje om daar over te waken? Ze moet overigens wel beschonken zijn. Wanneer gaan ze nou gewoon eens slapen om 04.00 uur en kom ik als vanzelf op eigen kracht thuis?

‘Pas als jij een dikke reet krijgt, Je haren afknipt en het aubergine verft, een jampotglazenbril gaat dragen, thee zet, trut wordt en trouwt met een boekhouder’, zegt oudste gedecideerd.