“Als je later groot bent, zal je het nog ver schoppen!”. Hoeveel kinderen hebben dit niet horen zeggen? Goede prestaties kweken verwachtingen voor nog meer goede prestaties. Resulterend in gestresste kinderen die presteren om het presteren om maar aan al die verwachtingen van ouders, leraren en de maatschappij te voldoen. Wat dat betreft is slim zijn niet motiverend! Als je niet zo ‘slim’ bent, of minder presteert dan de ‘verwachting’ dan is er een zee aan hulpmiddelen of instanties. Zij zullen je helpen dat niveau te bereiken die de ‘slimme’ kinderen zogenaamd wel beheersen. Nog meer tijd steken in datgene waar je niet goed in bent dus! Iedereen is en zal ‘gelijk’ zijn op een minimaal niveau!
Leerkrachten en ouders proberen zoveel mogelijk hun kinderen te stimuleren om dingen te ondernemen. Door veel te doen, leer je immers. En hoe meer je leert, hoe slimmer je bent (toch?). Hoe slimmer je bent, hoe meer dingen je kan, hoe meer dingen je uiteindelijk op je takenlijstje kan zetten..(want dat kan je wel, je bent zo slim!). Natuurlijk wil je niet onderdoen aan je vriendjes en vriendinnetjes en voor je het weet zitten we weer in de drang om als beste te presteren.
Veel kinderen die echter niet zo goed zijn in bepaalde dingen, krijgen steun en aandacht voor datgene waar ze juist minder goed in zijn. Immers, wat je goed kan en leuk vind hoef je niet zo vaak te doen, dat kan je toch al (je voldoet aan de minimale eis)! Ga maar lekker de dingen vaak oefenen die je niet zo goed kan, leuk onderwijs toch? Zo kan je toch als je in groep 8 zit, die CITO toets halen… als of dat nog nooit iemand gelukt is. Misschien is het een idee meer tijd te besteden aan dingen waar de kinderen goed in zijn? Of denken we soms dat kinderen nooit hebben kunnen leren rekenen in de jaren 50? Zonder remedial teaching, of wat voor extra ondersteuning…?
13 reacties
Mup · 11 november 2004 op 18:48
Hoi Hendriks,
Nadat ik ook gelezen heb, dat je graag tips en ‘kritiek’ op je columns wilt, ga ik maar eens van start 😉
Eigenlijk tegenstrijdig, dan zou ik je motiveren en extra ondersteunen, en dat wilde je juist aan de kaak stellen, dat dat niet de beste weg is. Nee, zonder gekheid. Je schrijfstijl is zeker niet vervelend om te lezen, een onderwerp om over na te denken heb je m.i. ook gevonden. Van mij lok je in ieder geval een mening uit. In de 50er jaren was er ook een ondersteuning, volgens mij nog een behoorlijke strenge ook. En als je als ‘minder’ slim kind die ondersteuning niet krijgt, kan je het ook behoorlijk moeilijk hebben. Kinderen onderling zijn keihard. Dus een buitenbeentje zijn en geen ondersteuning krijgen is ook niet prettig.
Wel ben ik het met je eens dat kinderen erg veel ‘moeten’ op zo’n jong mogelijke leeftijd en dat ‘het kind mogen zijn’ er niet altijd in zit,
Blijven schrijven, groet Mup.
Hendriks · 11 november 2004 op 19:11
Ik denk dat extra ondersteuning prima gepaard kan gaan met motivatie. Immers, ik vraag er zelf om.
Zelf heb ik natuurlijk niet geleefd in de jaren 50, wat ik me echter van bronnen (lees-> mensen uit die tijd) verneem is dat iedereen dezelfde stof heeft.
Ik denk ook dat kinderen die minder ‘slim’ zijn het ook moeilijk hebben, echter vind ik dat de nadruk op de negatieve kanten liggen in plaats van de positieve kanten. Doe waar je goed in bent! Zou het motto ten allen tijden moeten zijn.
Bedankt voor de reactie! 🙂
pepe · 11 november 2004 op 20:09
Leuke column of je nu 20-er, 30-er, of nog ouder bent, maakt niet uit.
Ouderen kunnen leren van jongeren en andersom ook dus.
[quote]Resulterend in gestresste kinderen die presteren om het presteren om maar aan al die verwachtingen van ouders, leraren en de maatschappij te voldoen. Wat dat betreft is slim zijn niet motiverend![/quote]
dit vind ik een erg mooi stukje, verder lekker door blijven schrijven!
Als ik dit lees ben ik blij met kinderen die afwijken van de massa.
Gelukkig zie ik wel waar ze goed in zijn, school is absoluut niet zo heel belangrijk en hoge cijfers al helemaal niet.
Extra hulp is niet altijd zo makkelijk voor elkaar te krijgen als jij hier schetst.
Voor mij telt dat zij gelukkig worden met wie ze ‘zijn’, niet met wat ze op school presteren.
Hendriks · 11 november 2004 op 22:29
Bedankt!
Eigenlijk vind ik het relatief simpel om hulp te vinden. In feite krijg ik op de PABO veel informatie hoe je kinderen kunt helpen die juist zwakker zijn dan het ‘gemiddelde’. De kinderen die beter zijn , die worden minder behandeld. Gemiste kans!
Er is natuurlijk een bepaalde standaard die je probeert te bereiken als de kinderen van school komen, echter maakt dat het onderwijs voor de kinderen niet altijd leuk.
Ik heb in iedergeval genoeg ideeën voor columns, dus als ik er weer een heb die ik het ‘waard’ vind om te sturen, merken jullie het snel! 🙂
Bedankt voor de reacties dusver!
Ma3anne · 11 november 2004 op 23:33
Eigenlijk behandel je een heleboel punten tegelijk in een korte tekst.
Ten eerste: ik zat in de 50-er jaren op de lagere school en ik herinner me, dat kinderen die niet mee konden komen meteen door werden verwezen naar het BLO (buitengewoon lager onderwijs) of bleven zitten. Later kwam je veel van deze mensen tegen op moedermavo’s of avond-havo’s: het tweede kans onderwijs. Zelf heb ik toen juist als ‘bovengemiddelde leerling’ extra les gehad buiten schooltijd om naar het gymnasium te kunnen, omdat de basisstof daarvoor kennelijk niet voldeed.
Ten tweede: ‘zwakkere leerlingen’ krijgen in deze tijd extra ondersteuning, omdat nu eenmaal wettelijk vastgestelde eindtermen gehaald dienen te worden aan het eind van de basisschool. Scholen dienen kinderen, die niet vanzelf die eindtermen halen die extra ondersteuning te bieden.
Ten derde: ‘De CITO-toets halen’, vind ik een vreemde uitdrukking. Het is geen prestatiegericht examen dat gehaald moet worden, maar het is een toets die ondersteunend bedoeld is t.a.v. het advies voor vervolgonderwijs dat de leerkracht geeft.
Ten vierde: ook voor de leerlingen die ruimschoots aan de eindtermen voldoen zijn er intussen speciale programma’s op veel scholen, waarbij ingespeeld wordt op interessesfeer en/of verbreding dan wel verdieping van de basisstof.
Ten vijfde: Begrijp ik goed, dat je vindt dat ‘slimme’ kinderen (wat dat dan ook mogen zijn) te veel onder druk staan en gedwongen worden te presteren? Dat begrijp ik niet helemaal, zoals je dat beschrijft, al voel ik wel ongeveer aan wat je bedoelt.
Mijn motto is altijd, wanneer ik leerlingen onder mijn hoede heb: wat erin zit dient eruit te komen. Dat is altijd mijn uitgangspunt. Voor mij persoonlijk ligt dat niet enkel in de intellectuele aanleg, maar ook op andere vlakken. Sommige kinderen zijn goed in kleurencombinaties maken, anderen in sport, weer anderen hebben een hoge sociale intelligentie (ik noem maar wat).
Ik ben 12 jaar geleden afgestudeerd aan de PABO op de stelling, dat elk kind zijn specifieke (hoog)begaafdheden heeft en dat de basisschool als taak zou moeten hebben de kinderen te ondersteunen bij het ontwikkelen van deze specifieke talenten op allerlei gebied. Niet enkel op het intellectule gericht. Bouwen aan een goed zelfbeeld en het kind bewust maken van zijn specifieke talenten vind ik erg belangrijk. ‘Slim’ zijn kan wat mij betreft op heel veel manieren.
WritersBlocq · 12 november 2004 op 00:39
Ik ging 1 column lezen en kreeg er meer! Hier wordt iedereen een lesje geleerd. Kinderen weten soms niet beter, daar mogen ze kind voor zijn. Volwassenen met goeie banen en opleiding zijn wellicht slim, maar kunnen zó dom doen!
Hendriks · 12 november 2004 op 09:39
[quote]
Ik ging 1 column lezen en kreeg er meer! Hier wordt iedereen een lesje geleerd. Kinderen weten soms niet beter, daar mogen ze kind voor zijn. Volwassenen met goeie banen en opleiding zijn wellicht slim, maar kunnen zó dom doen!
[/quote]
Hier weet ik niet wat je bedoelt.. tegen mij? Over de column? 😕
Hendriks · 12 november 2004 op 09:50
In reactie op Ma3;
Over de jaren 50, ik kan daar niet over mee praten.
Over de zwakkere leerlingen, dat is precies wat ik bedoel. Wettelijke eindtermen. Natuurlijk dient er een grens gesteld te worden, en natuurlijk moeten we dan met man en macht proberen de kinderen te helpen. Ik doel ook niet op het feit dat dat niet gebeurd, ik vind echter de nadruk teveel op dit punt hangen. Het kind MOET minimaal op een bepaald niveau presteren. Lijkt me erg frustrerend als kinderen maar continu aan hetgeen werken waar ze niet goed in zijn. Wellicht is een andere aanpak nodig?
Over de CITO, its all about it! Zeker met de huidige hervormingen wordt het steeds lastiger om te klimmen op de ladder. Ik zie het met mijn broertje , die HAVO/VWO advies had. (Door de CITO), nu VMBO doet. En als hij dan TOCH weer de HAVO of het VWO wilt doen, heeft hij ineens een hele lange (en moeilijke) weg te gaan. Het CITO drukt een stempel op je kunnen. Het is bovendien een moment opname, en vooral in de hogere groepen werkt men daar naartoe. In mijn stages (en natuurlijk, ik ben lerende) merk ik dat veel docenten het maar niets vinden , deze CITO. Middelbare scholen hangen hier ’te’ veel waarde aan. Al is de bedoeling goed, de uitwerking vind ik minder charmant.
Over leerlingen die goed presteren, juist. Maar is dat echt zo? Naar mijn idee wordt er nog te veel op tempo gedifferentieerd. Extra werk. Na een tijdje toch een hoofstukje of 2 verder. Vooruit werken. Ik weet dat de aandacht vergroot in dit opzicht. Op zich een goede ontwikkeling.
5e puint; mijn punt is dat slimmere kinderen steeds meer naar hun limits worden gedrukt. ‘minder slimme’ kinderen krijgen te veel aandacht op hetgeen waar ze niet zo goed in zijn. En eigenlijk worden slimmere kinderen onder druk gezet. Ouders kweken steeds grotere verwachtingen als hun kinderen snel dingen oppakken. Grappig is dit met taalontwikkeling, waarin een stagnatie kan ontstaan. Ouders raken hier van ‘slag’, erg grappig want dit is gewoon een fase waar ze doorheen moeten. Maar goed, het is maar een voorbeeld.
Zelf ben ik nog vollop bezig mijn eigen onderwijs visie te ontwikkelen. Ik sta nog aan het begin, terwijl je zelf al blijkbaar ruim ervaring hebt. Ik vind het een goed motto. Ik denk ook dat er meer moet gekeken naar de meervoudige intelligentie, in plaats van de ‘zwakke’ kanten. Ik ben het dan ook met je eens dat ‘slim’ zijn op vele manieren kan!
Raindog · 12 november 2004 op 10:44
Ik ben geen onderwijsexpert maar zie wel eens wat in mijn omgeving. Onder andere door 5 à 6 vrienden die in het onderwijs zitten. (Vroeger waren dat er trouwens veel meer maar ja, je kunt niet eeuwig op school blijven hoe hard sommigen daar ook hun best voor doen). Dan heb ik nog een belangrijke bron. Tegenwoordig heb ik neefjes en nichtjes die in het onderwijs zitten. Dat even vooraf.
Ik weet heus wel dat we in een prestatiegerichte maatschappij leven maar als ik zie hoe dat op de basisscholen al gepraktizeerd wordt en overgebracht aan kinderen, dan vraag ik me wel eens af of we zo eigenlijk wel goed bezig zijn. Een poosje geleden liepen mijn tweelingnichtjes ontzettend te stressen omdat ze de (huiver) CITO-toets moesten doen. Mijn geadopteerd nichtje met leerachterstand voldoet niet aan de normen zoals dat heet, terwijl er gewoon rucksichtslos voorbij wordt gegaan aan het feit dat haar achterstand wel eens gekomen zou kunnen zijn door het feit dat ze op zes- à zevenjarige leeftijd in Nederland is gekomen. Haar jongere zusjes en broertje doen het wat dat betreft veel ‘beter’. In plaats van haar de juiste ondersteuning te bieden, lijkt het de school in kwestie een beter idee (maar vooral een makkelijker idee naar ik vermoed) om haar maar ergens anders naar toe te sturen. De middelen om haar te laten testen door een otrhopedagoog stelden ze liever niet beschikbaar (want het jaar was immers nog maar net begonnen) waardoor mijn zusje nu dan maar overweegt om het zelf te bekostigen. Mijn geadopteerd nichtje gaat ondertussen met lood in de schoenen naar school omdat haar prestaties achterblijven en zij niet de tijd krijgt die misschien wel nodig is om aan te kunnen haken.
Kinderen moeten mogen spelen, presteren kunnen ze hun hele leven nog. Als ze later groot zijn zullen anderen het misschien wel ver schoppen. Zij zelf misschien ook wel.
Ik begrijp niet waarom die drempeltoets nog nooit breed is geaccepteerd. Wat je rond je 10e à 12e doet moet zeker bepalen hoe je toekomstig leven er uit komt te zien. Onzin. Breng liever ontwikkeling in kaart om daar op voort te kunnen borduren.
Ma3anne · 12 november 2004 op 12:56
Volgens mij krijgen we er een goede collega bij over een paar jaar. 😉
Hendriks · 12 november 2004 op 15:47
Dank u.
Ik hoop over een jaartje of 2…
MBB · 12 november 2004 op 18:15
Geen ide over het lager onderwijs, maar het geldt in ieder geval voor het middelbaar onderwijs.
het meest Beta-profiel (VWO N&T) bevat slechts DRIE technische vakken (Wiskunde, Natuurkunde, Scheikunde), maar wel VIJF taalvakken (Nederlands, Engels, Duits Frans/Spaans & Literatuur); in absolute uren is de verdeling iets minder scheef -maar bevatten de betavakken zoveel werkstukken dat het toch nog een halve schrijfcursus wordt.
En dat terwijl de meeste (de beste?) beta’s juist problemen met talen hebben.
Ik ken persoonlijk 4 beta’s die op de talen zijn blijven hangen, die zowel geinteresseerd als redelijk succesvol waren.
Toch blijven in kranten mensen zich verbazen over het lage aantal aanmeldingen voor beta-opleidingen en het verwachte tekort aan hoogopgeleide beta’s.
Zou het niet practischer zijn om 1 of 2 talen te schrappen/naar buiten het provieldeel te verplaatsen, en die tijd te besteden aan óf meer lesuren voor W,N,S-vakken, óf meer facultatieve technische vakken aan het proviel to te voegen (Biologie, Informatica)?
Hendriks · 12 november 2004 op 19:05
Ik weet niet hoe het zit met de middelbare school nu, ik ben net ontsnapt aan dit experimenten circus.
Mijn idee is echter niet dat het huidige systeem beter werkt dan het vorige (mamoet) systeem. Ik denk zelfs dat het systeem met nog de mamoet wet niet eens goed is geweest. Ik merk zelf dat ik enorm veel nog moet leren , dingen waarvan mijn ouders verwachten dat ik ze al weet. Dingen die je op school aangeleerd krijgt… nu dus niet meer.
Het grappige is eigenlijk, dat hoe meer onze ‘maatschappij’ zich ontwikkeld. Hoe minder we willen/gaan leren. De algemene kennis van onze toekomstige generatie (mezelf meegerekend) is beduidend lager dan die van 20 jaar terug. Het leren en het naar school gaan schuift naar een gebied waar het een ‘strafkamp’ zou moeten zijn. Ik heb weinig mensen gekend die met plezier naar school (middelbaar) gingen. Eigenlijk niet 1 bedenk ik me net.
Gek genoeg ga ik, nu ik naar de PABO ga, pas echt met plezier naar school. En weet je, dan is leren harstikke leuk (en zoveel makkelijker).
Misschien is het normaal als je rond de 15 bent dat school automatisch niet leuk is (puberen…), als het dan toch niet uitmaakt hoe je het onderwijs aanpast (het resultaat blijft hetzelfde, school is niet leuk), dan zou men net zo goed het oude concept kunnen pakken en laten blokken die handel.