Vol energie kom ik ’s avonds na een dag hard werken thuis. Ik loop gelijk door naar de telefoon om een goede vriend te bellen en hem te vertellen over het heugelijke nieuws dat mij vandaag ten deel is gevallen. Ik blader door de notitievelletjes die bij de telefoon liggen om zijn nummer op te zoeken. Tussen deze velletjes valt mijn oog op een kattebelletje dat jij een lustrum geleden daar hebt achtergelaten. Het is het laatste stukje van de puzzel dat op zijn plek valt en het beeld compleet maakt om voorgoed af te rekenen met het verleden. “The Rose van Bette Midler” staat er in een vluchtig handschrift, dat ik herken als geen ander, op het papiertje. Ineens realiseer ik mij hoeveel invloed je nog op mij had terwijl je er al lang niet meer voor mij bent.

[i]Some say love, it is a river

that drowns the tender reed.

Some say love it is a razor

that leaves your soul to bleed.

Some say love, it is a hunger

an endless aching need.

I say love, it is a flower,

and you its only seed.[/i]

Hoe treffend kunnen mijn afgelopen vijf jaren worden samengevat in één couplet? Compleet en met een hoopvol einde. Want gezaaid heb ik en de tijd van oogsten is nu eindelijk daar.

[i]It’s the heart afraid of breaking

that never learns to dance.

It’s the dream afraid of waking

that never takes the chance.

It’s the one who won’t be taken,

who cannot seem te give,

and the soul afraid of dyin’

that never learns to live[/i]

Is dit werkelijk hoe jij je toen voelde, was er echt geen sprankje hoop? In de tijd dat jij je geloof verloor bewandelde ik naïef en vol vertrouwen, blind mijn eigen levensloop.

[i]When the night has been too lonely

and the road has been too long,

and you think that love is only

for the lucky and the strong,

just remember in the winter

far beneath the bitter snows

lies the seed that with the sun’s love

in the spring becomes the rose.[/i]

En zo zijn mijn zorgen over de toekomst verdwenen, als sneeuw voor de zon. De handtekening van een nieuw arbeidscontract is gezet. Ben ik nu met het bedrijf waarvoor ik werk getrouwd, nadat jij daar op eigen wijze zo plotseling vanaf zag? Heb ik mijn ziel verkocht voor het grote geld? Nee, gelukkig bieden behaalde resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst. Maar ik heb wel opnieuw een zingeving hervonden. Eenieders weg is ondoorgrondelijk maar het lukt, als je erin gelooft. Het is jammer dat het verleden zo is verlopen maar aan het eind is het slot akkoord.

Categorieën: Liefde

7 reacties

Li · 14 juli 2007 op 11:01

Soms zegt één couplet meer dan duizend woorden.
Dan wordt het ineens een compositiestukje over je eigen leven.

Prachttitel.

Li

arta · 14 juli 2007 op 12:10

Origineel hoe jij dit ‘kippevel’-nummer gebruikt hebt als basis voor deze column.
Mooi geschreven en inderdaad een geweldige titel!
🙂

Ma3anne · 15 juli 2007 op 07:51

[quote]Maar ik heb wel opnieuw een zingeving hervonden.[/quote]
Klein puntje van kritiek: ‘opnieuw’ en ‘hervonden’ is dubbelop en eigenlijk niet zo mooi. Toch is het weer een typisch Kingeriaans ‘foutje’, want tegelijkertijd wordt het telkens-weer-vallen-en-opstaan na de verloren liefde hiermee benadrukt.

De titel is inderdaad weer een vondst!

Trukie · 15 juli 2007 op 11:09

Je hebt een verleden nodig om een toekomst te hebben. Hoe dieper het verdriet zich ingenesteld heeft, hoe dieper de wegen voor toekomstig geluk klaar liggen 😉
Mooi King, fijn weer van je te lezen.

SIMBA · 15 juli 2007 op 13:36

Dat lied! Ik heb het ooit eens solo gezongen, iedereen was muisstil. En nu heb jij het zo prachtig verweven in je stukje, super!
Tsja…die titel, al veel over gezegd maar ook ik wil even kwijt dat die prachtig is!

KawaSutra · 17 juli 2007 op 01:03

Mooie beschouwing. Nu niet te lang meer op slot Camelot blijven zitten, akkoord?

pepe · 30 juli 2007 op 09:00

Dubbelgevoel bij deze column, het is mooi en tegelijk is er ook verdriet te voelen.
Verleden en toekomst met elkaar verbonden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder