Snoeien

Het is half maart en je gelooft het niet; het wordt weer lente. De eerste mooie dag van het jaar. De zon schijnt en de kriebels zorgen ervoor dat ik naar buiten wil. Wat? Ik moet naar buiten!
De tuin ligt er nog winters bij en overal ligt blad. Uitgebloeide bloemen van vorig jaar zijn zo bruin geworden als een naakte neger in de woestijn. Dat mag ik niet zeggen anders word ik van discriminatie beticht en ik wil alleen een vergelijking trekken, meer niet. Gewapend met de snoeischaar, hark, bezem en een lege bak voor het toekomstige afval, trek ik ten strijde en naar buiten. Het is stil deze zondag. De achterburen zijn op vakantie en mijn naaste buren zijn weg, logisch dat het dan muisstil is.
Ineens hoor ik een hommel zoemen, hij vliegt rakelings langs mijn hoofd. Zo, die zijn dus ook weer ontwaakt, mooi zo.
Koolmeesjes vliegen af en aan met strootjes in de snavel, ze duiken het nestkastje in dat al jaren gekraakt wordt door deze bewoners. Maar ik ging naar buiten om te werken. Ik hark blad weg, snoei veel te lang uitgelopen klimopstengels, knip de vaste tuinkruidenplanten bij en snoei wat planten in de vijver. De kruidenbakken zijn blijkbaar door lieveheersbeestjes gebruikt om te overwinteren, want ik maak een paar dikke beestjes wakker. Even later koesteren ze zich in de warme zonnestralen.
Na een uur vind ik het mooi genoeg en ik ruim de puinhoop die ik heb geschapen op. Het is nog steeds stil om me heen. De GFT-bak is vol en ik heb eer van mijn geploeter en gesnoei van mijn werk.
De potplanten die dicht bij het huis overwinterd hebben worden weer op hun plekje gezet en het zicht op mijn achtertuin wordt op slag weer gezelliger. Deze week ga ik wat bloeiende planten kopen zo die er al zijn en het is weer heerlijk toeven in ons postzegeltje dat tuin wordt genoemd.
De tuinstoelen staan nog onder de terrasoverkapping en ik trek er een in de zon. Een voetenbankje erbij en wie doet me wat. Ik rust uit en ik laat me heerlijk wegdoezelen met de zon op mijn gezicht. Mensen, dit doet goed, dit zijn de stralen waar je gezond van wordt.

Ineens schiet ik van schrik recht omhoog. Weg is de rust. Een buurman vijf huizen verderop is de klussenier van de hele wijk. Het geluid van een jankende elektrische snoeischaar brult om mijn oren. Dit is het teken dat het voorjaar en daarna de zomer in aantocht is. De zondagen beginnen in serene stilte maar dan!
Wat zou ik graag de oren van iemand willen snoeien. Zucht, het is lente.