Snoeihard

De provinciale weg, normaliter ver van mijn oog, is opeens dichterbij gekomen. Auto’s lijken vlak langs onze boomgaard te scheren. Bij de fietsenzaak van ‘Henk’ in de verte, waar anders nauwelijks een glimmertje van waar te nemen valt, kan ik bij wijze van spreken vanuit het keukenraam een nieuw rijwiel met verende vork uitzoeken. Kaalslag. Echtgenoot, in het gewone doen behoorlijk coöperatief heeft na dertig jaar opeens een zware variant van de snoeikoorts te pakken. Het begint ongevaarlijk. Al had ik me beter meteen achter de knieën kunnen krabben, als hij losjes opgooit dat het erg goed snoeiweer is. Onze Weigelia, een tot boom geworden struik, zó rijk bloeiend met roze bloemen in het voorjaar, dat de vele wandelaars hem met open, soms volle mond kwijlend fotograferen, wordt het eerst genoemd. ‘Hij heeft zoveel oude en dooie takken aan de binnenkant, daar moet echt eens iets aan worden gedaan, maar ik wil wel dat jij erbij bent’. Dat klinkt goed, echtgenoot houdt alvast rekening met mijn snoeigevoeligheid.

Terwijl ik voorzichtig veel ongeregelds uit de tuin graaf en nieuwe planten poot, kan ik mij eerst nog redelijk vinden in zijn tamelijk voorzichtige, maar allengs steeds rigoureuzere snoeibeleid. Tot er alleen een paar kale takken overblijven. Dat doet pijn, maar oké, ik houd me sterk. Dertig jaar lang niks aan gedaan, dan moet er natuurlijk wat radicaler geopereerd worden. Maar de snoeikoorts van echtgenoot slaat in steeds grotere hevigheid toe. Er valt niks meer tegen te doen. In een soort vlaag van verbijstering moeten alle ons omringende bomen er aan geloven. De oude halfdode vlier wordt een zielige kapstok voor hoogstens drie jassen, de treurberk houdt nauwelijks nog wat te treuren over en de wilg wordt knot. De provinciale weg begint steeds gevaarlijker te naderen. Het lijkt of er opeens allemaal rode auto’s langs rijden, om mij te waarschuwen.
’Zo is het goed, nou is het wel genoeg, ik ga koffie maken’.

Die koffie brengt de koorts niet naar beneden, er wordt met verhit hoofd verder gegaan. De rem is er af. Ook twee bomen aan de rand van de boomgaard moeten er aan geloven.
‘Het wordt heel prachtig in het voorjaar, zul je zien. Dat loopt allemaal zo weer uit. Dit moest echt nodig gebeuren en nu heb ik er zin in’, sust hij.
‘Ja, dat zie ik’, huil ik bijna.‘Over drie jaar, dan groeit het misschien weer een beetje’. Langs de sloot ontstaat een ware kaalslag. Ik weet dat ik hier niks tegen kan doen. Dat voel je aan na een lang huwelijk. Hoe kaler het in de hoogte wordt, hoe voller op de grond. Dat geeft nog even lichte troost en uitstel. Die krullende takken overal. Zoals bij de kapper: als je lange krullen zijn afgeknipt, maar nog wel dichtbij onder je stoel liggen.
Pas definitief wordt het, als het hulpje ze in het haarluik schuift.

Dat zal vandaag ook gaan gebeuren: met kruiwagens vol wordt de takkenhaag achterin de boomgaard gespekt. Hij wel, de bofkont. Het lijkt of hij me uitlacht.