Snurken

Ik loop de computerkamer uit en vind mijn vader onderuit gezakt op een van onze zitstoelen die mijn moeder elke week verplaatst (waarom eigenlijk zit- ervoor? Het is toch logisch dat je gaat zitten?). ‘Het’ zegt: “Oh, ben je al aangekleed?”. Ik denk even na over wat hij nou net zei en wat ik daar in godsnaam op kan antwoorden.
“Pap, natuurlijk ben ik aangekleed,” probeer ik zonder een ‘duuuh!!’ gezicht te trekken.
Opeens heb ik een moment van helderheid; mijn vader is (absoluut niet voor de eerste keer) in slaap gevallen en denkt dat het ochtend is!
“Pap, het is vrijdagavond half 9!!” Mijn hier naamloze vader kijkt verstrooit naar mijn hond die tussen zijn benen ligt te snurken op de poef waar hij elke avond zijn voeten oplegt. “Oh, oh, hahaha, jaa..” Hij kijkt nog eens verstrooid om zich heen.

Dit is een klein voorbeeld van wat ongeveer 3 keer per week gebeurt bij ons thuis. Niet dat ik het erg vind ofzo, het is wel lekker rustig en je ouders komen je niet storen als je bijvoorbeeld columns over ze schrijft.

Het ergste is waarschijnlijk dat ik zeker weet dat ik later ook een drukke baan krijg en dus ’s avonds voor pampus lig.
Face it, wedden dat ik later de eventuele hond nog overstem met snurken?!