Sociale armoede, zorgverloedering

Op de achtergrond staat een muziekzender op tv. Een ex-operazanger staat te kwelen. Ik zou hem zijn nek moeten omdraaien, maar daarvoor moet ik mijn schrijfplekje verlaten en zelfs dat heb ik er niet voor over. Laat hem maar. Het lukt hem duidelijk niet meer zo goed als een paar jaar geleden. Ik vraag me dan af waarom die nog steeds beroemde ego’s dan blijven optreden, voor het geld hoeven ze het volgens mij niet te doen. Dat is toch iedere keer weer een grotere afgang?

En het klapvee klapte zich een ongeluk, want tja, ach die arme man een trauma bezorgen? Wie wil dat nou op zijn geweten hebben? Ik zou wel anderen een trauma willen bezorgen en jawel, ik ben wraaklustig en wil heel wat dingen anders in dit land. Nu krijgen ouderen trauma’s door slechte verzorging en dat zal in de toekomst steeds erger en erger worden. Foei en schande en dat in een welvarende maatschappij. Ja, dat zijn we nog steeds, alleen realiseren velen zich dit niet. Ja, er zijn situaties waarin mensen onder de ‘armoedegrens’ leven. Laat me lachen. Armoedegrens. Kijk eens naar de Filipijnen, daar heerst materiele en financiële armoede. Wellicht onder de overlevenden geen sociale armoede, of is dit te ver bedacht van mij.

Op dit vlak leven hier heel veel mensen onder die armoedegrens. Ze hebben te eten en een dak boven hun hoofd, dus nou, so what? Waar klagen ze over? Over het gebrek aan sociale contacten? Dat zou zomaar eens kunnen.

En onze oudere generatie dan? Ze hebben een dak, geld en voeding en toch leven ze binnenkort onder de verzorgingsarmoede die dit land zal regeren. De zorgzwaartepakketten van 1 t/m/ 5 worden opnieuw ingeschaald, indiceren noemt men het. Dan komt daar zo’n kind, vers uit de schoolbanken met een SPH-diploma op zak en dat denkt dan te weten wat een oudere van 76 jaar nodig heeft aan verzorging. AUHHHHH, mijn lijf kromt zich, mijn tenen gaan rechtop in mijn schoenen staan, er trekt een waas voor mijn ogen en ik snak naar adem: ik voel me niet goed. ‘Nee, mevrouw Huppelepup, u kunt nog uit uw stoel opstaan, dus u kunt stofzuigen en ramen lappen en zelf eten koken. Uw ZZP gaat van stap 3 naar 2, dus voor u geen plekje op de wachtlijst van verzorgingshuis ‘Avondrust’’.

Dat vind ik sociale armoede, een verloedering van zorg. Volgens mij hebben ouderen die de orkaan Jolanda hebben overleefd en nog wat mensen om zich heen, het beter dan onze alleen staande ouderen die vereenzamen in hun eigen huisje, hypotheek helemaal afgelost. Wat heb je uiteindelijk aan een schuldenvrij leven na hard gewerkt te hebben om het zo ver te schoppen? Dat deze mensen geen trauma oplopen van dit beleid, begrijp ik niet. Ze hebben geleerd zich ergens bij neer te leggen, dat is het antwoord en de verklaring.

Wie zou ik dan graag een trauma bezorgen? Thuiszorgorganisaties die zo nodig allerlei andere activiteiten ontplooien dan zich bezig houden waarvoor ze in het leven zijn geroepen, nl: thuis zorg geven. Aan ouderen die geen plekje kunnen krijgen in een verzorgingshuis omdat ze zo nodig zo lang mogelijk zelfstandig (met hulp) thuis kunnen blijven. Al die thuiszorgorganisaties worden betaald uit een grote pot, genaamd AWBZ. Iedere belastingbetaler stort maandelijks een bijdrage in die pot, die bedoeld is om mensen thuis zorg te leveren. Maar, er worden recepties gegeven, speed-date-avondjes georganiseerd, hangjongeren worden bezig gehouden, allerlei, in mijn ogen niet zo nuttige activiteiten die geld kosten: juist. Uit die grote pot voor Algemene Wet Buitengewone Ziektekosten Alsof hangjongeren bezig houden een aandoening is, een ziekte. Dan zijn recepties dat ook en ach, wat zielig nou toch.

Trauma’s zou ik ervan krijgen als ik er nog dieper over nadenk, dus nu is het stop.