Vandaag was het er weer, dat gevoel, en wat haat ik het. Misschien nog wel het meest omdat ik er geen controle over heb. Noem het faalangst, mensenvrees of gewoon vergevorderde tegenzin. Noem het zoals je het noemen wilt, maar haal het alsjeblieft van me af. Haal me hieruit. Ik ben weer op de campus, met lood in mijn schoenen. Ik had me voorgenomen om vandaag drie interviews voor mijn studie te doen, maar al voordat ik op de plaats van bestemming ben is dat doel bijgesteld tot twee. Aan de campus ligt het niet. Ruimte, groen, bankjes en zelfs een aardige nazomerzon. Ik kan ook zo het terrein op lopen, ik val toch weg tussen de lokale studenten. Aan hen ligt het ook niet. Ze gaan hun gang, lopen en zitten in groepjes of alleen. Zij zijn hier thuis. Ik hoor hier niet.

Ik zoek degenen die alleen zitten, met een tijdschrift of een sandwich. Zij zijn mijn prooi, maar ik loop er niet bepaald bij als een leeuwin. Eerder andersom. Ik spreek een jongen aan en vertel met trillende stem wat ik kom doen. Hij zegt dat hij druk is en geen tijd voor me heeft. Niet ver bij hem vandaan zit een meisje. Ze is vriendelijk en wil wel helpen. Toch kan ik niet voorkomen dat ik stamel, stukken oversla en door haar heen kakel in plaats van haar rustig haar verhaal te laten doen. Moet ik straks ook nog mijn eigen stem op band terugluisteren…

Na het interview met haar spreek ik met alle moed die ik kan vinden nog vijf studenten aan. Ik heb geen geluk: niemand werkt mee. Verdwaasd, maar gespeeld onverschillig loop ik rond. Dan kan ik niet meer. Ik ga op een bankje achter een gebouw zitten, alsof ik me wil verstoppen. Het is de Faculteit der Sociale Wetenschappen. Hoe asociaal kan een mens zijn? Ik debatteer kort met de stemmen in mijn hoofd. Dan laat ik die van de angst winnen. Ik wil hier weg. Mijn voetstappen zijn tergend langzaam. Ze proberen me duidelijk te maken dat ik op deze manier niet erg vooruit kom.

De vijfhonderd meter tussen de campus en de metro zijn een lijdensweg van blikken. Vreemden kijken me scheef aan. Ze vinden me raar. Ik kan ook niks. Ik wil naar huis, om weg te kruipen in mijn bed en te huilen als een kind. Liever nog wil ik naar het winkelcentrum, want dat is vlakbij, maar dat mag ik niet. Ik heb me niet aan mijn doel gehouden, dus ik heb het niet verdiend. Ik heb weer toegegeven aan dat gevoel vandaag. Nee, het ligt niet aan de universiteit of aan de studenten. Het ligt aan mij.

Categorieën: Algemeen

Quinn

Vertalen, muziek, concerten, vrienden, reizen, schrijven. En koffie.

16 reacties

Shitonya · 10 mei 2007 op 13:23

Heel goed verwoord. Of je hebt een groot inlevingsvermogen of je hebt er zelf last van. Wat het ook zij, je hebt in ieder geval geen last om te schrijven, want dat kun je 🙂

Mosje · 10 mei 2007 op 14:54

Prachtig stukje Quinn.
En het is maar goed dat je mij niet bent tegengekomen op die campus, want ik zat ooit celstraf met dwangverpleging uit wegens molest jegens een interviewer. Als ik de woorden “mag ik u wat vragen?” hoor, begin ik nog steeds te trillen trouwens.

Errez · 10 mei 2007 op 15:12

Mooi verwoord, een klassieke sociale fobie. Als er enige connectie is met de realiteit zou ik je aanraden je ermee te laten helpen want het is erg goed te behandelen via cognitieve gedragstherapie. En zo niet, knap inlevingsvermogen!

CJvZ · 10 mei 2007 op 16:12

[quote]Het is de Faculteit der Sociale Wetenschappen. Hoe asociaal kan een mens zijn?[/quote]
Grote misvatting dat men die sociale wetenschappen studeert of gestudeerd heeft ook sociaal is. Ik merk het zelf al, als ik mij tussen mijn mede-sociologie-studeten op de gelijksoortige faculteit in Groningen bevind. In de colleges denken ze te leren hoe mensen zich gedragen. Daarbij vergeten ze vaak dat het ook over hun eigen gedrag gaat.
De misvatting is dus het grootste bij de studenten van de sociale wetenschappen zelf.

Nu vraag ik mij wel af welke studie jij doet. Ook een sociale wetenschap?

Trukie · 10 mei 2007 op 17:53

[quote]Ik debatteer kort met de stemmen in mijn hoofd. Dan laat ik die van de angst winnen. Ik wil hier weg. Mijn voetstappen zijn tergend langzaam. Ze proberen me duidelijk te maken dat ik op deze manier niet erg vooruit kom.[/quote]

Een prima column, qua onderwerp, qua inleving, qua verwoording.

pally · 10 mei 2007 op 18:33

De onzekerheid heb je goed doorvoeld in deze column neergezet, Quinn.
Als je het zelf bent- wat helemaal niet hoeft natuurlijk- zou ik je aanraden wat minder streng naar jezelf te kijken.

groet van Pally

Quinn · 10 mei 2007 op 18:52

Hartelijk dank voor de mooie reacties! 🙂

Mijn realiteitszin is groter dan mijn inlevingsvermogen 😉 Ieder woord hiervan is realiteit. Het schetst een van mijn bijzonder slechte dagen. Gelukkig zien niet alle dagen er zo uit. Mijn therapie bestaat uit “gewoon doen”, blijven proberen, want het moet toch gebeuren en het is de enige manier om eraan te wennen. Weliswaar in mijn eigen tempo, dat een stuk lager ligt dan ik zou willen. Maar het uiteindelijke resultaat zal er niet minder om zijn.

Mijn studie valt officieel onder Letteren maar mijn onderzoek neigt inderdaad heel sterk naar de Sociale Wetenschappen.

DriekOplopers · 10 mei 2007 op 19:26

Kop op, Quinn! Je bent een sociaal vaardige vrouw, je kan het best. Mensen die met jou mogen praten zijn geluksvogels. Ja echt, dat meen ik!

Laat je niet uit het veld slaan door je eigen angst of onterecht lage eigendunk! Je bent de moeite waard. Absoluut! En ga op zoek naar de truukjes die voor jou goed werken bij het aanspreken van mensen. Die bestaan.

Driek

Mup · 10 mei 2007 op 20:06

Jouw gave zit hem in het schrijven, ik vind het moedig van je, zoiets persoonlijks niet alleen aan het papier toe te vertrouwen, maar het ook nog in te zenden, heel goed verwoord,

Groet Mup.

WritersBlocq · 10 mei 2007 op 20:52

Goed geschreven Quinn, en sterkte maar ook plezier met de overwinning, of i.e.g. de aanvaarding, van je nu en dan opkomende worsteling. Plezier, omdat het geen wedstrijd is die je ‘moet’ winnen, maar een uitdaging die je aan wilt gaan. Pfff, klinkt lekker makkelijk, maar dat is het niet en dat wil ik er ook niet mee zeggen.
Groetje, Pauline.

pepe · 10 mei 2007 op 21:04

Supercolumn.

Ik ben blij te lezen dat niet al je dagen zo zijn in je reactie hier iets boven.
Mocht je dan als interviewer niet zo geslaagd zijn, een schrijfster ben je zeker wel!

champagne · 10 mei 2007 op 22:19

Quinn, de schrijnend trieste inhoud vormt een schril contrast met de prachtige wijze waarop het weergegeven is.Mijn complimenten!

Gelukkig zijn niet al je dagen zo en ik denk dat je het goed aanpakt door je niet te laten ondersneeuwen door die angst, maar steeds de confrontatie weer aan te gaan. Sterkte!

Dees · 10 mei 2007 op 22:28

Je gebrek aan woorden daar heeft gelukkig geen nadelige gevolgen voor je woorden hier.

Ik vind het prachtig geschreven, op een manier dat ik me kan inleven in de situatie. En het knap vind dat je er toch nog interviews uit hebt weten te persen.

KawaSutra · 11 mei 2007 op 01:07

Een heel eerlijk verhaal, eigenlijk nog meer, je hebt je ziel en zaligheid ten toon gespreid. En dat maakt indruk.
Als je dit soort ervaringen zo kunt beschrijven is het slechts een kwestie van tijd dat je jouw taalvaardigheid kunt vertalen in een zelfverzekerde sociale vaardigheid. Dat komt vanzelf mits je er niet de meeste nadruk op legt.

Prlwytskovsky · 12 mei 2007 op 16:29

[quote]en door haar heen kakel in plaats van haar rustig haar verhaal te laten doen[/quote]
Hartstikke goed Qiunn. Ga recht op je doel af en onderbreek gerust, laat anderen niet jou kostbare tijd inpikken.

Prlwytskovsky · 12 mei 2007 op 16:32

@Mosje: mag ik je wat vragen …. 😆

Geef een reactie

Avatar plaatshouder