Met de zon in mijn gezicht loop ik langs de grote vijver achter ons huis. Ik hef mijn hoofd een beetje op, en genietend laat ik de warme straaltjes neerdalen op mijn lichaam. Behendig klim ik over het hekje en vervolg mijn wandeling over het alweer veel te lange gras.
Kleine knopjes zie ik aan de rand van het water uit de grond komen en de in de verte hangt de treurwilg met haar lange takken in het water. Kleine vogeltjes vliegen druk heen en weer tussen haar kleine doorkomende blaadjes en haar takken lijken wel te dansen op het zuchtje wind die langs het vijvertje staat. Een kleine wolk bederft mijn uitzicht op de zonovergoten dag die mij vandaag zo vroeg gewekt heeft.
Met mijn hand raak ik zacht de bloemen van de rozenstruik aan terwijl ik in gedachten verzonken voorbij loop.
De warmte van de zon maakt een een beetje suf en als ik bij de boom aan kom zie ik dat haar grote tak die over het water hangt nog steeds zo aantrekkelijk is om op te klimmen als toen ik klein was.
Voorzichtig klim ik tussen de in tweeën gesplitste stam door en laat me zakken in het kuiltje tussen de stam en de tak die boven het water hangt. Ik trek mijn benen op en mijn hoofd laat ik rusten op mijn knieën. De wind waait langs mijn haar en doet de takken boven mijn hoofd ritselen.
Met een glimlach kijk ik omhoog naar de vogels, die door mijn aanwezigheid rustig zijn gaan zitten en me met nieuwschierige oogjes aankijken. Een frisse geur bereikt mijn neus en het water onder mij schitterd van de zonnestralen die vol de dag verlichten.
Opeens besef ik me waar ik zo lang op heb gewacht. Ik laat me op het gras rollen en met mijn armen en benen wijd lig ik langs de kant van het water. Verschrikt hoor ik boven mijn hoofd de vogeltjes kwetteren en ik kan mijn lach niet inhouden. Wat een idioot mooie dag, en wat heb ik hier idioot lang op gewacht!
Ik voel mezelf een soort batterij, en bij elk zonnestraaltje dat mijn lichaam verwarmt, lijk ik meer tot leven te komen. Ik besluit nog even te blijven liggen en akelig tevreden tuur ik door het lange gras over het water. Wat een heerlijke dag! Stiekem verlang ik naar meer en dankbaar kijk ik nog even omhoog voor ik overeind krabbel en met een glimlach op mijn gezicht langs het water terug ren naar huis om mijn boek te pakken.
Sol omnibus lucet!
6 reacties
Garuda · 2 april 2009 op 18:37
Kort maar krachtig.
Juist doordat hij zo kort is, halen de fouten hem onderuit. Dat is jammer.
Een dubbele ‘een’ waar je ‘me’ wilde hebben, komma’s gebruikt waar je ‘en’ gebruikt. ‘En’ is er juist voor om de zin door te laten lopen en niet te onderbreken door een komma. Als je ze beide neerzet dan leest dat niet lekker. En nieuwsCHierig?? Ik dacht dat het nieuwsGierig is. En het water onder jou schitterT. Kleine tip: lees hem een paar keer na of laat hem door iemand anders nalezen.
Inhoudelijk houd ik me aan mijn eerste zin; kort maar krachtig! 😉
doemaar88 · 2 april 2009 op 18:43
Je hebt een duidelijke sfeertje weten te schetsen. Goedzo. Maar verder doet dit stukje me niet zoveel. Ik had het wat uitgebreider beschreven, denk ik. Er staan wel mooie zinnen in. Zoals Gary al zei, de fouten zijn de duidelijk aanwezig in de tekst. Zonde.
arta · 2 april 2009 op 21:00
Je zet hier een lekkere lome sfeer neer, heerlijk.
Mij had je.
Lekker geschreven dus, maar die foutjes…Nieuwschierig??? Aaaargh!!
dashuri · 3 april 2009 op 16:22
Je hebt een goede poging gedaan. De liefde voor de natuur straalt eraf. Je voelt je gelukkig, geweldig zomers en hemels vrij.
Helaas kon het me weinig boeien. Wegens te cliché, misschien te langdradig ook.
Maar.. een goede poging, dat wel.
pally · 4 april 2009 op 10:42
De sfeer wel duidelijk beschreven maar ik mis wel originaliteit. De foutjes grrr…Dat kan dit stukje echt niet hebben.
groet van pally
Mien · 4 april 2009 op 14:55
Dat mooie weer maakt in mij te veel cul sub in mo los!
Mien