Spiegelvrouw

Heel langzaam werd zij zich bewust. Van wat? Van haar vrouwelijkheid? Opwindend. Voor wie? Dat doet er nu even niet toe. Het was een feit. Ze zag zichzelf naakt voor de spiegel met de kleren nog aan. Ik ben een vrouw. Van zout, water, en zacht roze vlees. En nog vandaag ga ik er iets mee doen. Onder mijn dikke huid en kinky kleren klopt wild een hart. Een vrouwenhart. Het bonst. Het wil naar buiten. Klopt luidruchtig in de keel. Maar wat als? Geen maar wat als? Zolang geen maar rap wat wordt. Het bewustwordingproces speelde haar parten. Dat mag duidelijk zijn. En dan heeft ze het niet over sinaasappelhuid of mandarijnenbillen. Verdikkie. Ze mocht er wezen. Als de natuur roept breekt de wetenschap haar nek. Tot hoofdbrekens toe. Deksels wat een vrouw stond daar te blikken in de spiegel. Het vlees en de wil zijn echter zwak. Gauw keek ze even snel achter de spiegel. Misschien stond daar haar prins. Groen als gras, glad en kaal. Zolang hij er maar stond. Met dichtgeknepen bilnaad. Dat wel. Ze was een vrouw om tegen op te kijken. En de spiegel die wist dat.