Spijkerbroekverlangen

Het is een zwoele zomerdag en ik heb geen zin om een spijkerbroek te kopen. Eigenlijk wil ik dit nooit. Toch loop ik in de stad te zoeken. Eigenlijk weet ik niet waarom ik een draag. Maar af en toe voel ik de behoefte. Misschien wel om mijn vriend te behagen. En zijn verlangen wordt de mijne. Dus omdat ik er geen meer heb, een spijkerbroek, en hem, mijn vriend, graag tevreden wil houden ga ik nu op zoek. Eindelijk vind ik de spijkerbroek die ik wil. Maar dan zie ik het prijskaartje. Honderd vijftig euro, mompel ik nog als de verkoper blij op mij af komt.
“Kan ik je helpen?”, vraagt hij en hij lacht er heel lief bij en opeens sta ik die broek te passen.
“Zit die lekker? Hij staat je goed”.
Ach wat lacht die jongen lief en dan brengt hij een andere broek ook die trek ik aan.
“Die zit ook lekker zeg ik”, en nu lach ik terug, daarna stamel ik iets over mijn vriend en zeg: “ik kom gauw terug”. Die belofte breek ik snel als ik uit zijn zicht ben en de lach alweer vergeten is, want ik denk aan het gigantische bedrag.

Ik ga op zoek naar een goedkopere. Als ik de winkel binnenkom, komt er niemand op mij af. De jonge meiden staan verveeld met elkaar te kletsen, vermoedelijk over verliefdheden.

In het krappe kleedhokje is het benauwd en er is nauwelijks licht en ook geen spiegel. Noodgedwongen ga ik buiten in de spiegel kijken. Een van de verkoopsters kijkt nauwelijks op vanaf haar positie bij een geopende grote doos. Ze ruimt in of uit of doet alsof. Ik voel haar zucht en zie haar wegkijken. Gauw ga ik weer naar binnen. Wurm me bijna uit de broek.

Dan schiet er met een knal iets tegen de stalen wand. Ik kijk verschrikt op en zweet nog meer. Mijn bril is van mijn neus gegleden en ik duw deze dicht in mijn neus. Ik buig voorover en zie een grote ronde schijf liggen. Het is de helft van een beveiligingssysteem gemaakt uit dik wit plastic en het ijzer heb ik gebroken met mijn billen.

Op het moment dat ik het wil oprapen wordt het gordijn met een ruk open gegrist. De ijzeren gording dendert tegen de stalen wand. De verkoopster is van achter haar doos uitgekropen en staat met haar over lellende lijf te krijsen.
Ze is te dik, denk ik, te dik voor een lage broek met een hoog hesje. En ik moet lachen. Totdat ik haar ogen zie rollen en haar om hulp hoor roepen. Er komt een forse versterking.

Even later zit ik op het politiebureau en nu lacht zij naar mij. Ze vermoeden een aanzet tot diefstal, en ze wijzen naar de witte schijf en vervolgens naar de veel te strakke spijkerbroek waarin het restant rest tussen mijn billen. Ze laten het er niet bij zitten en als ook nog blijkt dat ik geen identiteitsbewijs bij me heb, levert dit mij een hoge boete op.

Als ik eindelijk thuis kom en het verhaal vertel aan mijn vriend begint hij hartelijk te lachen en zegt: “had dan ook naar mij geluisterd en die spijkerbroeken gewoon gekocht”.
Beteuterd kijk ik naar de grond en denk stiekem aan die mooie jongen.