Spits perikelen

Het is vroeg, heel vroeg niet zo vroeg als dat het op maandag na een zwaar weekend is maar wel vroeg voor een doordeweekse dag. Zoals elke doordeweekse dag stond ik ook vandaag weer gezellig met mijn medereizigers op de bus te wachten, het is spits tijd dus dat zijn er nogal wat. De tijd verstrijkt langzaam en inmiddels is het zover dat de eerste reizigers geïrriteerd op hun horloge kijken. Ikzelf zet mijn kraag omhoog en blaas in mijn inmiddels verkleumde handen, vanwege mijn variabele werktijden zal het me een worst wezen of de bus nu komt of over 5 minuten. Maar dan verschijnt toch een paar koplampen om de hoek en niet veel later komt ook de bijbehorende bus de hoek om. Een paar seconden later komt de bus met piepende remmen voor de halte tot stilstand.

Langzaam gaat de rij medereizigers de bus in, tot er een persoon een kaartje moet kopen door dit plotselinge oponthoud beginnen een aantal reizigers weer in hun voegen te kraken en komen er langzaam diepe zuchten naar boven borrelen. Blijkbaar is de chauffeur nog niet lang in dienst want hij geeft twee strippen te weinig, de persoon die ze nodig heeft is in een goede bui en meld dit schuldbewust aan de chauffeur na een korte denktijd ziet de chauffeur zijn fout in en hersteld deze. Inmiddels beginnen de diepe zuchten die achter mij omhoog borrelen over te gaan in snuivende geluiden en als de chauffeur ook moeite met rekenen blijkt te hebben begin ik ook schrapende geluiden achter mij te horen.

Ik ben er nu heilig van overtuigd dat de rij die achter mij staat gevormd wordt door een stel woeste stieren en durf niet meer achterom te kijken. De chauffeur heeft zijn gezicht inmiddels verfraaid met een prachtige kleur rood veroorzaakt door zijn blunders, in mijn hersenen beginnen meteen radaren wild rond te draaien iets zegt mij dat ik op de verkeerde plaats sta. Een paar wilde stieren achter me en een rood bewegend object moor me, zijn voor mij genoeg tekenen dat ik of die stieren weg moet lijden of dat rode object moet verwijderen. Aangezien een lange worstel partij met een paar stieren me niet echt aanstaat besluit ik voor het laatste te kiezen. Nu het mijn beurt is in te stappen steek ik de chauffeur dus een hart onder de riem door hem hartelijk een goedemorgen te wensen en een opmerking te geven dat alle begin moeilijk is. Blijkbaar is deze opmerking genoeg om de fraaie rode kleur in een iets minder mooie kleur roze te laten veranderen, de woeste stieren achter mij kalmeren ook door de opmerking waardoor ze zelf met een rood hoofd (van de woede) stilletjes in stappen en een plaatsje zoeken.