Spotters

Vogel spotters.
Mannen veelal in natuur gekleurd kledij die zich urenlang ophouden in zelfgemaakte hutten dan wel in camouflage pakken langs de oevers van beekjes, plassen en vijvers liggen.
Mijn buurman Wiebe kent alle hot spots langs het Naardermeer.
Voor dag en dauw, voor de eerste vogel fluit, ligt de gepensioneerde ambtenaar al op de loer in het hoge riet. Wanneer ik zo lam als een konijn uit de keet (plattelands disco) kom, vertrekt Wiebe al.
Gehuld in khaki Life-Line broek met bijbehorend overhemd dat zich kenmerkt door zijn vele `opbergunits´, mosgroene bodywarmer en rubberen kaplaarzen, glunderen zijn ogen onder zijn visserhoed bij het zien van zijn buurman.
Wiebe is een gepassioneerd vogel spotter en probeert iedereen die er oren naar heeft te besmetten met zijn virus.
Met zijn thermoskan in zijn ene hand en zijn natuurstok in z´n andere nodigt Wiebe mij uit voor een ochtendje vogel spotten.
Dit once in a lifetime aanbod kan ik natuurlijk niet afslaan.
Ik stap in Wiebe´s rommelige maar ó zo functionele Sprinter, op naar het Naardermeer!
Op de achterruit prijkt een sticker waaruit blijkt dat Wiebe officieel is aangesloten bij vogelvereniging ´De Takkeling`.
Aangekomen merkt Wiebe natuurlijk gelijk mijn kledij op.
Dat kan zo niet.
Gelukkig weet Wiebe achterin zijn auto een donkergroene overall en een paar rubberen laarzen van ongeveer maatje 46 te vinden.
Lopen wordt sluipen en praten wordt fluisteren.
Wiebe gaat mij voor.
Langs hoog riet, door zacht gras en ondiepe stroompjes, niets gaat Wiebe te ver.
Aangekomen op een dicht bebost moerasachtig stukje grond is het “geduld hebben”.
Mijn hoofd suist nog na van het Hollandia bier en Jovink en de Voederbietels denderen er achteraan.
Wiebe bied mij een bakje koffie aan, ik weiger.
Er is maar 1 beker en samen drinken gaat me geziens Wiebe´s koffiesmoel net iets te ver.
We moeten stil zijn.
Als we niet stil zijn zullen we nooit de Roelroel, Bandsvink, Edelpapegaai, Diamantduif, Grijze Roodstaart of Oranjewever spotten.
En dan vanuit het niets voel ik het opkomen.
Vanuit mijn onderbuik drukt ie langzaam naar beneden.
Ik voel hem gaan, probeer het te onderdrukken, knijp mijn billen samen.
Ik zet alles op alles maar met de kiezen op elkaar ontglipt hij me toch.
Een puf.
Een lage monotone toon klinkt door het bosje, verschrikt kijkt Wiebe me aan.
Wiebe haalt zijn neus op.
Een warm aroma van rotte eieren, bier en een vleugje spruiten dringt langzaam onze neuzen binnen.
Dit was er een die over de keutel ging.
“Is da nou nodig?!” vraagt Wiebe mij gepikeerd. “Sorry Wiebe” antwoord ik, “Kon hem niet inhouden”.
Ik heb de zin nog niet uitgesproken of er komt gelijk een achteraan, deze keer minder subtiel.
Voor dat Wiebe iets kan zeggen komt er nog een.
De geur overheerst en Wiebe trekt aan zijn ritsluiting de kraag van zijn bodywarmer over zijn neus.
“Man je jaagt alle vogels weg!” Mompelt Wiebe vanachter zijn kraag. Ik excuseer me nogmaals en beloof hem dat het niet weer zal gebeuren.
De tijd verstrijkt, het is inmiddels al licht geworden en er wordt driftig op los gefloten om ons heen.
De thermoskan is ondertussen bijna leeg.
Op wat Goudmussen, Tijgervinken en Blauw fazantjes na hebben we niks bijzonders gezien.
Volgens Wiebe is het all in the game.
De ene keer wel de andere keer niet.
Ik vind het wel mooi geweest en vraag Wiebe of het zo langzamerhand niet eens een keer tijd wordt om ´die kant maar weer eens op te gaan´.
Wiebe begrijpt dat ik er genoeg van heb. “Mwoah, veel zuln we toh nie meer zien” antwoordt Wiebe.
Kwartiertje later begeven we ons richting auto.
Eenmaal onderweg kijk ik Wiebe aan die geconcentreerd op de weg let.
Er wordt weinig tot niet gesproken.
Ik laat for old times sake nog een zachte puf die Wiebe over een paar seconden wel zal opmerken.

Bedankt voor de mooie dag Wiebe!

Jantje van Leiden.