Springvloed

Dijkgraaf Springvloed had vermoeiende besprekingen achter de rug, allemaal over de bouwplannen van de nieuwe vleugel aan het waterschapsgebouw.
Zijn beste ideeën liet hij weliswaar altijd lanceren door zijn vertrouwelingen, een beperkt clubje, je moest er niet teveel hebben met dat Balkenende loon. Dat maakte de spoeling maar onnodig dun. Maar toch, het sturen van zo’n meeting met het architectenbureau, het vergde enige handigheid. Hij verheugde zich thans op de meeting met een andere architect, weliswaar van hetzelfde bureau, maar deze kende hij al jaren van de club, hun dames waren zelfs vriendinnen.

Eens had hij zijn hand gretig in de slip van de architectsvrouw gestopt.
Het was op de parking geweest, op weg naar hun auto’s, na afloop van de ‘lady’s-Night’ van de Rotary.
Ze waren allemaal dronken geweest. Hoe hij ook zijn best deed, hij kon zich het gevoel van de aanraking met haar weke vlees niet precies meer herinneren.
Maar het was anders geweest dan bij Fleur, zijn eigen vrouw. Hij herinnerde zich nog dat ze gewoon doorliepen tijdens zijn daad, de bewegingen van haar dijen hadden hem opgewonden…
Intuïtief snuffelde hij even aan de vingers van zijn rechter hand, terwijl zijn blik over de waterpartij gleed, waardoor het directiegebouw was omgeven en hij genoot van het gedempte gespetter van de grote fontijn.

Er had geen haan ooit naar gekraaid, ook de architectsvrouw repte met geen woord over het formeel ongenode van de nachtelijke vingeroefening.
Het was weer eens een bevestiging geweest van het hoge beschavingsniveau van de mensen waarmee hij zich omgaf.
Zijn secretaresse kondigde Quirine officieel aan, terwijl ze donders goed wist dat de mannen vriendjes waren. Het was haar trouwens geraden ook.
Na wat small-talk over hun dames en kinderen en dat ze snel weer eens een balletje moesten slaan, spreidde de architect de ontwerptekeningen uit van het nieuwe landhuis voor de Springvloeden. Het grapje dat het huis bestand moest zijn tegen springvloed, was al maanden eerder gepasseerd.
Hij maakte snelle halen met zijn potlood en samen bespraken ze de vele details, waarbij het leek alsof uren en kosten geen rol speelden.
Trots verklapte Quirine dat de twee reusachtige vlaggenmasten in de parkachtige tuin aangeboden werden door het bureau.
Quasi ongeïnteresseerd tekende Springvloed daarna het declaratiebriefje van Quirine, ongebruikelijk op architectenniveau, maar het ging om de accolade, met potlood geschreven en zoals gewoonlijk, met twee getallen erachter.

Voor ze afscheid namen zoomden ze nog even in op de kokswisseling bij de club en drukte Springvloed de architect op het hart vooral niet te vergeten zijn charmante vrouw, allerhartelijkst, de groeten te doen.
Tevreden verdiepte hij zich in de folder van de nieuwe A-8 en snuffelde aan de vingers van zijn rechter hand.
Volkomen intuïtief.