Sprookjesbos

Moe. Gewoon moe. Niet een beetje en ook niet “niet” moe. Want ik ben wél moe. Ik ben weer eens zó moe dat ik uit wanhoop maar weer ga schrijven, zodat ik mijn dosis slaap nog koppig kan uitstellen, omdat ik totaal geen zin heb in een geestelijke, onbekende zone genaamd droom/nachtmerrie. Een plaats wat op geen enkele landkaart, atlas of routeplanner staat. Het staat nog niet eens in je hoofd, omdat het pas verschijnt wanneer je je ogen hebt gesloten en je al 100 keer tegen jezelf hebt gezegd “ik wil nog niet slapen”. Maar uiteindelijk is daartegen vechten het meest kansloze wat je nog kan doen.

Wat is dromen eigenlijk? En hoeveel, of eigenlijk “hoe weinig” onderzoek is daar eigenlijk al naar gedaan? Volgens mij veel te weinig aangezien ik er niet veel wijzer van wordt. Het ontstaat ergens in die grafkop van je en het komt daar ook weer aan zijn einde. Je speelt in een film die je zelf niet geproduceerd of gekozen hebt. Je stort erin en je bent verplicht in die poppenkast te spelen als één of andere boksbal waar iedereen tegenaan kan meppen en waar je van de ene plaats naar de andere wordt gezogen.

Het ene moment val je van de trap zonder de vloer te voelen en het andere moment heb je een gestoorde stalker achter je aan die jouw keelamandelen zonder verdoving uit je bek wilt trekken. Daarna wordt je keihard geneukt door een fictieve minnaar met sm fantasieen, waarna je vader voor je ogen wordt vermoord door één of ander 8-oogig monster die jou daarna op zijn menu heeft staan. Het is alsof je overdag in een hel leeft en ’s nachts in een wereldvreemd sprookjesbos waar je steeds in wordt gegooid of eruit los wordt getrokken.

Het schijnt dat mensen met meer fantasie dan een gemiddeld fantasieloos persoon zelfs nog vreemder en meer droomt dan een eenvoudig persoon. Is dat niet fantastisch om te horen. Heb je eindelijk een gave in je beschimmelde karakter ontdekt, wordt je er meteen genadeloos door gestraft in de vorm van allerlei geestverkrachtende dromen. Door die afschuwelijke gedachte probeer je zoveel mogelijk fantasie kwijt te raken. Maar fantasie kwijtraken is waarschijnlijk nog veel moeilijker dan wat kilo’s kwijtraken. Want fantasie groeit veel sneller aan dan die vetrollen. Vet kun je nog makkelijk weg laten zuigen, maar hoe zuig je je fantasie in hemelsnaam weg?

Door je hersenen weg te laten zuigen, want daar zit het onderkruipsel ondergedoken. Klaar, om ’s nachts aan te vallen in je slaap. Het advies voor de fantasierijken onder ons: vernietig zo snel mogelijk je hersenen. Dat betekent dus: Drugs, rook en heel veel bier. Gelukkig is het voetbal net begonnen met dus meer dan voldoende van dat goddelijk brouwsel. Alle zorgen zijn voorbij, we kunnen weer rustig slapen. Totdat de dag komt dat je weer nuchter gaat slapen. Dan kan ik weer, als je voor de zoveelste keer van een klif afvalt of wordt opgevreten door een 8-oogig monster, met een afschuwelijke grijns op mijn gezicht zeggen: “Told you so”.

Tot Shit