“Yesss!” Dat roept T. lachend na de eerste ronde van het staarspelletje dat ik binnen drie seconden verlies door als eerste weg te kijken. Ik verlang een revanche, krijg die en verlies wederom als ik de as van mijn sigaret in de asbak wil laten vallen; 2-0 voor T. Ze voelt zich oppermachtig. Ronde drie is voor mij. Zij zegt iets over dat ze zo naar huis wil want het is al laat. Ik vraag een vierde ronde en beding daarbij dat we nog een vijfde rondje doen als ik win. Ik win, zij kijkt verbeten. Ronde vijf is pas echt spannend. Ze wordt steeds stiller terwijl ik meer en meer tegen haar begin te praten. Ze heeft haar concentratie nodig en wil niet verliezen. Ze ‘hmt’ en antwoordt nietszeggend op mijn vragen. Ze is niet eens meer in staat om mijn vragen te pareren met wedervragen, zo hard concentreert ze zich. Seconden tikken verder en ik kom in mijn element. In mijn element komt de hoogmoed maar ik val niet. Nog niet. Ik win. Zij legt haar hoofd op de tafel en dan. Ja, wat dan? Naar huis? Nee, ook nog niet. Zij vraagt om ronde zes, ik win wederom. Haar teleurstelling is enorm, mijn hoogmoed bereikt zijn top en ik kijk de twee volgende ronden heel nadrukkelijk en eigenwijs weg; 4-4. Ik ben oppermachtig en heb geen notie van hoe nabij mijn val op dat moment is.
In de negende en laatste ronde staat bijna alles op het spel. Ze kijkt ingespannen en proeft voorzichtig aan de grote woorden die ze in het begin nog uitte en die ze maar moeilijk meer in zou kunnen slikken. Ook zie ik hoop in haar ogen; hoop op een goede afloop. In mij brandt de wil om te winnen maar de tegenstrijdige wens om me in haar ogen te verliezen brengt me al snel aan het wankelen. Zij wint, springt juichend overeind van haar stoel en ik ben gevallen. Als een baksteen. Voor haar. Ik kijk haar aan en vraag wanneer wij elkaar weer zien. In minder dan drie seconden lacht ze eerst, wordt vervolgens stil en kijkt tenslotte machteloos weg.
10 reacties
Dees · 10 december 2004 op 14:44
Brrr… Ik houd niet van een open einde… 😮
Mooi uitvergroot trouwens.
Groet,
Dees
Mup · 10 december 2004 op 18:03
Ben dol op op een einde, maar hier wil ik meer van weten,
Groet Mup.
sally · 10 december 2004 op 20:58
Sorry Raindog, maar als iemand eerst negen rondes tegen me aan gaat zitten staren voordat er daadwerkelijk aktie wordt ondernomen…
Geef ik je weinig kans.
🙁 🙁
Mosje · 10 december 2004 op 22:01
Pff Raindog, jij kunt onderhand een boek schrijven: Thousand ways to loose your lover.
Je bent er ook een ware kampioen in geloof ik.
😛
Kees Schilder · 11 december 2004 op 08:12
Zie commentaar Mosje 😀
Wright · 11 december 2004 op 10:46
Nee, Mosje en Kees.
Volgens mij heeft Raindog beet!
Ze is zeker geinteresseerd in hem, maar er speelt iets anders…,(denk ik).
Vond het wel een spannende, erotisch geladen column, en ben razend nieuwsgierig naar het vervolg.
Ma3anne · 11 december 2004 op 10:50
Spannend spelletje, mooi beschreven.
Nog maar een keer en wedstrijd uitschrijven, lijkt me?
Charlotte · 11 december 2004 op 11:25
Ik denk dat Wright gelijk heeft. Raindog heeft vast beet. (Beetje positief denken kan geen kwaad, zou ik zeggen.)
Maar nu ben ik wel nieuwsgierig waarom de dame in kwestie opeens wegkeek 🙂
Heerlijke column. Wordt vervolgd?
Raindog · 12 december 2004 op 13:45
@ Mosje – ‘You know me’ waarde vriend…. Ik lijk er bij voortduring inderdaad een kampioen in te zijn. De ‘fifty ways’ van Simon en Garfunkel in een twintigvoud. De geur van wat had kunnen zijn mijn natuurlijk eau de toilette. Jouw interpretatie van deze column evenwel is in eerste instantie niet de juiste. Dit vast en zeker wegens het open einde ervan wat overigens in mindere mate zo bedoeld was, ik dacht dat het wel duidelijk was maar dan op een enigszins charmante, niet al te letterlijke manier. Bij nadere beschouwing, gecombineerd met de factor tijd, geloof ik inmiddels dat je de spijker op zijn kop geslagen hebt. Een boek erover schrijven zal ik echter niet. In plaats daarvan; binnenkort meer op dit podium ter besluit.
😉
doos2 · 13 december 2004 op 23:06
wanneer komt het vervolg? Ik wacht….
Leuke column!