Stadsdichter

Inmiddels zijn we al weer een aantal dagen verder, maar op 25 januari j.l. hebben we een heuse echte stadsdichter gekregen. Ons kleine Gelderse provinciestadje gaat er echt voor.
De procedure is uiterst eerlijk verlopen. In oktober zijn er dichtworkshops aangeboden waar iedereen gratis aan mee mocht doen. Twee uur oefenen voor het ultieme gedicht. Op scholen, in de bieb, bij de multiculturele vrouwen, bij een school voor mensen met een verstandelijke handicap. Briefjes met losse woorden mocht je uit een doosje grabbelen om daar je onderwerp, je eerste zin of zomaar een uitgangspunt van te maken. Voorbeelden te over en animo genoeg. Een aantal inzendingen zouden in een boek gebundeld worden met de titel “Open en dicht”.

Ware het niet dat in de lokale boekhandel een literair talent werkt. Hij mag in de bieb zijn idolen introduceren bij lezingen. Laatst mocht hij zelfs Philip Freriks interviewen toen hij met de trein langskwam om het boek voor Nederland leest warm aan te bevelen. Ook daar vermeed de boekverkoper niet zijn eigen boek(je) voor zijn voeten op het podiumpje voorzichtig te laten vallen. Hij schrijft zelf dus ook boeken en als er ergens een podium is, staat hij er vaak nog op ook. Iedereen voelde de hete adem van deze geduchte medestrijder in de nek gloeien. Niemand wist of hij ook daadwerkelijk een gedicht in zou sturen. En niemand schond zijn of haar beroepsgeheim.

Vorige week was dan de grote avond. Marlies Claassen, wereldberoemd van TV Gelderland, opende de avond en liet eerst enkele stadsdichters van Verweggistan aan het woord. Joost Zwagerman, stadsdichter van zijn geboorteplaats Alkmaar, was uit Amsterdam hier naar toe gehaald. Hij vertelde dat hij onze stad al kende omdat er een familielid woont. Dus begreep ik onmiddellijk dat hij het wel top had gevonden om een gratis treinkaartje te krijgen om daar eens op bezoek te gaan. Na zijn praatje en twee gedichten spoedde hij zich dan ook vliegensvlug naar de uitgang.De bos bloemen voor zijn familielid was ook al voor hem gekocht en werd hem nog snel in de handen gedrukt.

Na Joost mochten enkele scholieren laten zien wat zij in de workshop van Robert la Boresa hadden geleerd. Desgevraagd antwoorden ze alle vier dat ze niet zo veel van hem hadden geleerd. Niets wat ze nog niet wisten. Robert trapte zelf af met een voordracht uit eigen werk. Uit het hoofd werd hem als compliment meegegeven. Maar zo hoort het ook breedlachte hij terug. De vier leerlingen deden het met een spiekbriefje. Kort en krachtig en genoeg voor een denderend applaus. Marlies besloot dat hun bloemen aan het eind van de avond zouden worden uitgereikt. Het is zo lastig om ermee tussen het publiek te zitten en bovendien is ons decor dan weg. De leerlingen hebben het niet afgewacht en samen met hun klasgenoten volgden ze Zwagermans voorbeeld en de achterste rijen van de zaal waren geheel leeg.

Ook was Amsterdams stadsdichter Adriaan Jeaggi aanwezig om zijn bijdrage te leveren. Dat hij en Joost niet met elkaar zijn meegereden, vraag je je dan toch af als argeloos provinciaaltje. Maar goed, hij grapte er duchtig op los en de Adamse humor deed me veel plezier in de avond krijgen. Er moest zelfs tegen hem gezegd worden dat hij zijn repertoire in moest korten ivm de tijd. Hij had nog best even door willen gaan. Kijk. dat is nog eens een echte. Ook hij kreeg zijn bloemetjes meteen in de handen gedrukt en weg was hij. Toen kwam onze boekverkoper met een jazzpianist het podium op. De naam van deze dichter uit de stad werd bij de aankondiging 6 keer genoemd en de naam van de pianist 8 keer door de presentatrice en nog 2 keer door de boekverkoper. De beste jazzpianist van Europa. De jonge knaap kroop maar gauw achter zijn piano. De voordracht begon. Klap klap klap. Beiden werden heftig beapplaudisseerd. Ik begon erg benieuwd te worden naar de bloemenscene. Zou hij wel, zou hij niet?

Nee hij kreeg de bloemen nog niet. Hij bleef wel op ijn titel wachten. Oei. nu loop ik te hard van stapel. Tuurlijk was die dichtambtenaar nog niet bekend gemaakt. Maar ik begon heel erg te vrezen voor de andere 7 genomineerde kandidaten. Naast me zat een van de genomineerden. Maar ik kon o al twee minpunten opnoemen. Zij is een vrouw en niet geboren in deze stad. Zij was ook helemaal niet nerveus. Waarschijnlijk was het haar ook al wel duidelijk.

In de pauze kon je voorgesigneerde boeken kopen van de al lang gesmeerde gaststadsdichters. Na de pauze kwamen er weer 4 genomineerden hun product voordragen. En een klankbordtekstverwerker die met Limburgse en Brabantse klanken en een beeldscherm de boel op kwam leuken. Eindelijk een beetje muziek in de zaal. En dan het moment waar we voor waren gekomen. De burgemeester had de hele avond al in de zaal gezeten en in de pauze zijn social talks gehouden.

Kijk hij wel. Als hij komt, dan ook voor een hele avond. Als voorzitter van de commissie was hij onder de indruk van het grote aantal inzendingen en de kwaliteit. Naast me werd het even spannend. Hij verzon er ter plekke nog een paar criteria bij waaraan de inzendingen moesten voldoen. De nieuwe stadsdichter moest al bekend zijn in en met de stad en de omgeving en ook de stad al literair op de kaart hebben gezet. Naast me werd het weer ontspannen en enige woedende blosjes sierden haar wangen.

Al met al was het een gezellige avond en ik hoef denk ik niet meer te vertellen op wie de keuze is gevallen. Voor 3 euro kon je al een dun boekje kopen waarin de inzendingen van de winnaar staan. Ook zou er na afloop van de avond een website in de lucht zijn met info over de winnaar en er bleek ook al een keurig gelikte foto op te staan. Hij is de uitdaging aangegaan om ons kritische stadje iets nieuws voor te schotelen.

Over twee jaar zijn er opnieuw eerlijke kansen voor de eerste opvolger van onze eerste stadsdichter.