Stel je voor…

Je wilt je kinderen een plezier doen en daarom ga je er een keer heen: de ouders van hun ‘vaste’ verkering. Dat doe je de eerste keer, omdat je zelf ook vindt dat je er niet omheen kunt. Ik bofte, want de ouders van het eerste vaste vriendinnetje van mijn zoon waren kanjers en het ijs was meteen gebroken. Ook zij waren groentjes op dit gebied en we wisten alle drie niet hoe zoiets moest. Je zat tenslotte toch ineens in een totaal nieuw hoofdstuk van het ouderschap op een soort presenteerblaadje. En als je dat maar aan elkaar toegeeft, is er niks aan de hand. Dan is het wel lachen eigenlijk.
Die verkering duurde ruim drie jaar. Haar ouders en ik werden vrienden en zijn dat tot op de dag van vandaag gebleven. Nu al zeven jaar lang.

Maar… er volgde nog een vriendinnetje en nog één en nog één. Het begon me een beetje belachelijk voor te komen om me aan al die ouders voor te stellen. Daar vond ik wat op: ik hield zo’n uitnodiging af en maakte een afspraak voor over een maand of twee. Vaak was de verkering dan vanzelf uit en ontsprong ik de dans. Maar soms ontkwam ik er niet aan. Al helemaal niet, als mijn zoon het eerste vriendje van zo’n meisje was. Dan heb je tenslotte te maken met van die oefen-ouders, die hun kind een plezier willen doen en niet beter weten. Net als ik destijds.

Intussen had mijn dochter ook ineens beet. Ook van die kant kwam een uitnodiging. Ik hield het de eerste keer af, maar toen de jongelui het acht maanden met elkaar hadden volgehouden, ging ik toch maar weer het verplichte nummertje afdraaien. De week daarna was het uit.

Vanaf die dag heb ik de lat op minimaal negen maanden gelegd. Voor die tijd laat ik me niet meer ompraten. Kan me niet schelen wat die ouders ervan vinden. Ik kan niet aan de gang blijven! Zo hield ik van de week de uitnodiging van de vriend van mijn dochter af. Ze ‘hebben’ pas vier maanden…

Onverwacht heb ik ze gisteravond toch ontmoet, die ouders. In een ziekenhuis, op de Spoedeisende Hulp. Het jonge stel was een toertocht wezen maken met de motor en van een Betuwse dijk gekukeld in een onoverzichtelijke bocht, die plotseling een haakse hoek maakte.
Gelukkig viel het allemaal mee. Ze hadden goede beschermende kleding aan en ‘toevallig’ juist op dat moment niet hard gereden, dus relatief gezien een zachte landing gemaakt op de basaltblokken. Maar voor de zekerheid moesten er foto’s worden genomen, want ze waren er niet pijnloos afgekomen. De foto’s toonden dat er niets ernstigs was. Mijn dochter een flinke kniebandblessure, maar ze mocht gezwachteld en op krukken naar huis. Haar vriend had enkel wat flinke kneuzingen, die vanzelf mogen helen. Dat zijn helm en motor total loss waren, wisten we al.

We hebben ruim anderhalf uur in de wachtkamer doorgebracht met zijn allen voor ze aan de beurt waren. Er hoefde geen ijs gebroken te worden tussen die ouders en mij. We deelden de zorg om onze kinderen en zoiets schept onmiddellijk een band. Dat moge duidelijk zijn. We hebben een afspraak gemaakt om de kennismaking voort te zetten op een prettiger manier. Ik heb voorgesteld van de week een borrel bij ons thuis te nemen op de goede afloop en te proosten op de beschermengelen van deze twee.

Stel je voor…
Nee, dank je, liever niet.