Stella

De muziek van de maan huilde om me heen en het enige wat ik kon doen was luisteren, luisteren zonder ook maar een vinger te bewegen. Ze was dood, en met haar sterven was er ook een deel van mij opgelost. Zij, degene die me altijd opving. De enige persoon die ik, zelfs wanneer iedereen om mij heen in een diepe slaap verkeerde, wakker kon maken. Al was het alleen maar om te horen dat zij me begreep en dat alles heus weer goed zou komen. Vanaf kilometers afstand zag ik de pijn al aankomen. Rollend. Bulderend. Dreigend. Zich vermenigvuldigend. Met een doffe klap zou ik achterover geslagen worden en ik wist niet of ik ooit weer overeind zou komen. Ik moest en zou gaan voelen. Nog één seconde in deze staat van zijn en ik zou uiteen spatten in duizenden, nee, miljoenen stukjes levenloos mens. Twee vogels raasden over me heen en ik schreeuwde zonder geluid te maken. Verdoofd wreef ik over mijn gezicht en voor het eerst voelde ik iets wat een combinatie leek te zijn van zowel tranen als regen.

Ik dacht aan Stella. Aan haar gevecht dat eeuwig leek te duren. Aan de dag waarop ze doodziek aan mijn deur stond en toch de moed had gevonden om kleding te gaan kopen. De dag waarop ze trots in mijn kamer paradeerde met zongebruinde benen in een turquoise jurk van zijde bewerkt met een weelderig bloemenpatroon. Slechts een paar dagen daarna kreeg ze te horen dat ze deze jurk nog maar drie maanden zou kunnen dragen.

Ik kijk omhoog, een hagelbui van glas en stukvallende woede. De dood doet niet aan een voorkeursselectie, maar ik daag hem uit. Ik daag hem uit om ook mij te grijpen. Rollend. Bulderend. Dreigend. Mezelf vermenigvuldigend. Met een doffe klap zou ik hem achterover slaan en Stella voorgoed bevrijden uit zijn klauwen. Ik zou haar terugbrengen naar haar kinderen en haar het recht teruggeven om een moeder voor hen te zijn.

Een voorzichtige ochtendzon doet de nacht langzaamaan verdwijnen. Bliksem, hagel en regen lossen op in een bleke grijns van lichtstralen.

Stella neemt afscheid, maar haar jurk neemt ze met zich mee. Vandaag zal ik haar nog eenmaal zien, nog eenmaal zal ik haar aanraken, haar bedanken en haar beloven goed op haar kinderen te passen.