Sterren op de liefdesvloer

Een of ander loos debat over xenotransplantie (‘hou op over je díeren’) mondde uit in een welgemeende gaap. Vooral toen de stelling “Xenotransplantatie moet verboden worden” luidde, en deze transplantatie van dieren niet eens tóegelaten is. Hoe iets afschaffen als het al verboden is? klonk het dan ook van een kritische leerling. En ja, hij had gelijk, en ja, hij deed me de ogen opentrekken, waardoor ik ’s middags aan tafel niks zei en ze vroeg ‘of ik soms iets verkeerd heb gezegd’;ik uiteindelijk ongeïnteresseerd -schijnheilige glimlach inbegrepen- ‘Mijn naam is Nina’ uit mijn rugzak diepte. Neen, mijn naam is niet Nina. Mijn naam is Habita, of nee, Thora, laten we het bij Thora houden. Hij houdt van die naam, zegt hij vaak, wil ons kindje zo noemen. Je doet maar, zeg ik dan. Alles beter dan Riyaaad en Bonita.

Zíjn naam is Brossir. Al sinds december trekken zijn duivelogen me aan, ben ik geboeid door die gemene grijns die maar nooit van zijn gezicht verdwijnt. Hoor ik dat “ja, ik ben ‘de vriend van’, maar ik vind je leuk en lief en knap en… mooi”-verhaaltje aan, die “ja, ik ben moslim, maar dan wel een moderne”-geruststelling, en “nee, je hoeft van mij geen hoofddoek te dragen”, waarop ik dan weer subtiel: “dashuri… van mij hoef je geen képpeltje te dragen, hoor!”
Een-nul voor de niet-moslims.

Of ik bang van hem ben, vraagt ze me soms. Hoezo, bang? Schuw ik hem? Krijg ik een claustrofobische aanval als ik met hem in één kamertje ben? Heb ik schrik voor de Kanunregels die diep in zijn gedachtegang regeren? De zogezegde Albanese wortels? Eens een Albanees, altijd een Albanees?
Af en toe durft ze wel eens denken dat ik het stockholmsyndroom heb.

Zeker nu. Nu we hem voorbijfietsen en ik bruusk rem, hij met dat nonchalante dat hij alleen heeft, zijn sigaret uitduwt en een glimlach op zijn gezicht tovert, me gedag mondkust en vriendelijk zijn hand opsteekt naar haar, ik met een “zie je wel blik” afspreek voor straks, na dat huiswerk van wiskunde, na dat hoofddoekendebat, en ze zachtjes haar hoofd schudt, alsof ze niet gelooft dat het wel eens waar zou kunnen zijn.