Hoewel de muziek van Mud in 1974 inslaat als een bom, heeft de pas overleden zanger Les Gray niet veel verdiend tijdens de hoogtijdagen. Samen met andere glamrockartiesten als Gary Glitter, Suzi Quatro, Slade, The Rubettes en Sweet domineert Mud twee jaar lang de Europese hitparades. De groep lijkt zelfs het succes van de Beatles te evenaren. Mud scoort in een jaar tijd maar liefst 3 nummer 1 hits in Nederland: Dynamite, Tigerfeet en Lonely This Christmas. Maar het geld verdwijnt in de zak van platenbaas Mickie Most en het schrijversduo Nick Chinn en Mike Chapman. Dat is de reden waarom de band in 1975 breekt met Most en begint met het opnemen van zelfgeschreven nummers. Maar de belangstelling voor de glamrock is tanende en de hits drogen langzaam op, ondanks pogingen van de band om met hun tijd mee te gaan en disco-invloeden in hun muziek te stoppen. Eind jaren ’70 valt Mud in de originele bezetting uiteen.
Wellicht gedreven door geldgebrek, maar vooral door het plezier in zingen en optreden, blaast Les Gray in de jaren 80 Mud nieuw leven in met een verjongde bezetting. Hij is vooral in ons land, Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk een graag geziene gast op gouwe ouwe-festivals. Ook verzorgt hij in die tijd geregeld tv-optredens waarin hij vlamt als vanouds.
Maar langzamerhand begint zijn act met grappig bedoelde danspasjes, veel te grote bril en dito pakken een beetje zielig te worden. Als ik hem in het midden van de jaren 90 zie optreden in een Duits tv-programma, toepasselijk OPA geheten, schrik ik me een hoedje. De voorheen enigszins corpulente Gray is broodmager, sterk verouderd en lijkt nauwelijks te beseffen waar hij is. Dat beeld zien we ook van hem in 2002 als hij geïnterviewd wordt voor de Nederlandse tv. Door een gecompliceerde beenbreuk leunt hij op een stok, maar hij gaat toch het podium op om zijn oude hits te zingen. Hij oogt als een sympathieke vent die geen genoeg kan krijgen van optredens.
Hij blijkt aan keelkanker te lijden, maar wil zijn strottenhoofd niet operatief laten verwijderen. Dan zou hij nooit meer kunnen zingen. Hij kiest voor chemotherapie, maar deze keuze blijkt verkeerd uit te pakken. Hij komt op 21 februari door een hartaanval in een Portugees ziekenhuis te overlijden. Niettemin zegt zijn keuze veel over zijn instelling: hij was nog liever dood dan zonder zangstem. Hij stierf daardoor in het harnas.
[img]http://www.rex-gmbh.de/MUD/original.jpg[/img][quote]Mud scoort in een jaar tijd maar liefst 3 nummer 1 hits in Nederland: Dynamite, Tigerfeet en Lonely This Christmas. [/quote]
9 reacties
Ma3anne · 29 februari 2004 op 11:26
Mooi in memoriam.
pepe · 29 februari 2004 op 11:30
Die pasjes ken ik ook nog wel…
Leuk geschreven en heerlijk om even terug te duiken in die (kinder)tijd
In die tijd was ik een 5de klassertje.
Grote dikke hakken onder de schoenen en opstaande neus, super wijde broeken.
Mup · 29 februari 2004 op 14:20
Het pasje met de armen in de zij, tegenover je je danspartner, lekker veilig en niet klef:-) Ik heb nog een lp van de mannen en moet tot mijn schande bekennen dat ik niet wist dat Les overleden was. Voor mij een bezinningsmoment bij deze column, dank je,
Groet Mup.
Eftee · 29 februari 2004 op 19:47
De wijsjes van die hits zitten meteen weer in m’n hoofd.
Ik wist ook niet dat die zanger overleden was. Leuk om te lezen dat ze nog niet vergeten zijn.
Mosje · 29 februari 2004 op 21:57
[quote]Hij oogt als een sympathieke vent die geen genoeg kan krijgen van optredens.[/quote]
Klopt, meestal weten artiesten van geen ophouden. Voorbeelden te over. Frank Sinatra bijvoorbeeld.
viking · 1 maart 2004 op 08:18
Na bijna tien jaar her-ontmoette ik een oude vriend. Hij is al sinds tientallen jaren zanger, niet noemenswaardig succesvol (in geld dan) en het verbaast mij dan ook dat hij dit na al die jaren stug blijft volhouden. We hebben bij ons weerzien over onze ambities en dromen gesproken en op mijn vraag hoe hij het na al die jaren nog trekt kwam nog een ander aspect aan bod. Heel voor de hand liggend ook: ‘Ik kan niks anders, dus wat moet ik…’
SpectaScriber · 1 maart 2004 op 08:29
Respect!
Kees Schilder · 1 maart 2004 op 10:01
Heel mooi eerbetoon aan een geweldge entertainer.Hulde
Farfalla · 2 maart 2004 op 07:16
Mooi geschreven.. ookal zegt het me weinig