Stiller pijn

Haar hoge pijngrens heeft de strijd met de zwaartekracht van het lichaam verloren en ze wordt ongewild het dal der beperkten ingeleid. Met een opgewekt gezicht ondergaat ze de tocht en al laat de glimlach het soms afweten, niemand mag zien wat zij voelt. Geen mens mag doordringen tot die blanke pit, waarin een heel klein jengelend Meisje zit verborgen, dat het liefst om elke vorm van hulp zou willen schreeuwen, maar door kinderlijke trots wordt geremd. Pijn. Een gevoel dat zij zelden eerder heeft ervaren. Haar psyche verzette zich tegen elke lichamelijke vorm van zwakheid. ‘Wat ik niet wil dat er is, bestaat niet.’ Tot ze een aantal weken geleden wakker werd met Pijn. Een psychische oorlog tegen haar eigen lichaam volgde. Ondanks zwaar verzet nestelde de lastpost zich echter prinsheerlijk in elk gewricht dat haar lichaam rijk was. Negeren, boos worden en uiteindelijk hopen, versloegen hem niet. Erger nog, hij versterkte zijn positie alleen maar door bij elke beweging zijn klauwen nog eens extra in het kraakbeen te zetten.

‘Over twee maanden kun je in het ziekenhuis terecht’, hoorde zij, toen de drempel van de huisartsenpraktijk eindelijk laag genoeg was geworden om het Meisje er overheen te duwen. ‘Neem tot die tijd wat pijnstillers en zing het maar uit.’ Ze wil geen pijnstillers, ze wil voelen. Niet over grenzen gaan, doordat haar lichaam om de tuin geleid wordt door pillen. Vlug neemt de bolster het over van de pit. ‘Het zal wel gaan lukken, denk ik’, en ze plakt haar vrolijke gipsen masker met secondenlijm weer strak vast.

Gestaag neemt Pijn haar lichaam over en ook het Meisje, dat inmiddels haar grootste vijand is, laat zich veel te vaak zien. De automatische piloot zorgt voor regelmaat. Ze is hem dankbaar voor de rust die hij brengt. Nooit eerder is zij zich zo bewust van haar anatomie geweest. Zelfs de kleinste bewegingen laten haar kennismaken met nieuwe gewrichten. Middenvoetsbeentjes, ellepijpen, borstbeen. Allemaal al jaren onbewust aanwezig. Totaal genegeerd. Logisch dat zij Pijn een hartelijk welkom hebben gegeven. Eindelijk erkenning.

Bewegingloosheid maakt stram. Bewegen doet pijn. Elke handeling een dolksteek, zo scherp dat hij misselijkheid veroorzaakt. Het masker vertoont barsten, maar de gebeeldhouwde lach blijft intact. ‘Laat vallen’, roept het Meisje.
Ze wil niet, ze kan niet, ze moet.