Stilte van de eenzaamheid

Als de eenzaamheid aan je deur klopt doe dan niet open. Ik heb dat wel gedaan en heb nu spijt als haren op mijn hoofd want het heeft mij zeker geen goed gedaan.
Als je alles hebt gehad en alles hebt bezeten en alle geneugten des levens hebt mogen proeven is het een hard gelach als de eenzaamheid ineens als een bom inslaat. Zo onverwacht. En laten we eerlijk zijn, niemand die er op wacht. Want niemand geeft ook toe dat hij of zij eenzaam is. Ik geef het toe. De eenzaamheid brand als een fakkel diep in mijn ziel, verandert mijn geest en kneust mijn gevoelens voor andere mensen.

Angst, angst is het eerste woord dat mij te binnen schiet als ik denk aan het begin van die eenzaamheid die je gewoon overvalt waar je ook bent, met wie je ook bent.

De angst is de vijand van alle mensen. Gelukkig maar, want het houd je wel alert, het houd je scherp en wakker. Maar de angst om te slapen is soms sterker en dan begint de strijd tegen die eenzaamheid.

Mijn moeder kwam nooit naar buiten, alleen met haar hond drie keer daags, als een recept van de dokter. Voor de rest was het altijd maar naar buiten staren en puzzelen, blij dat om zeven uur de televisie aankon en de avond haar dicht bij de nacht bracht. Zodat zij kon slapen en vergeten dat er weer een verloren dag in haar leven was. Niemand die haar kwam bezoeken, omdat niemand die tijd had. Ieder had zijn/haar eigen werk en alleen op zondags was het even tijd voor mam, als ze mazzel had dan. Want de vrienden hadden hen ook al zo vaak uitgenodigd, was het lege excuus van de kinderen.

Totdat mamma ziek wordt, zo ziek dat de dood erop wacht om toe te slaan. Dan ineens is de angst om mama te verliezen zo groot dat je niet weet hoe vaak je langs moet gaan om te helpen, even een bakkie koffie te halen, haar mee de stad in te sleuren om haar ergens op een koffie met gebak te trakteren zodat ze er even uit is. Mamma wil dan al niet meer. Had je maar eerder moeten komen, haar angst is ze al voorbij en de eenzaamheid is haar slotakkoord.

Je voelt jezelf eenzaam omdat je jouw moeder verliest, je gaat haar verliezen aan een vijand die niet te verslaan is. Die eenzaamheid is de dood. Die wint het altijd van jou en van iedereen.
Het is de stilte van de eenzaamheid die de mens pas beseft wanneer het te laat is. Daarom is elke dag een geschenk, ikzelf geniet van elk moment of het nou een fijn of vervelend moment is, het hoort bij het leven.

Elk moment. Zolang je beseft dat jouw hond meer wordt uitgelaten dan jouw moeder of vader de straat van buiten ziet, moet je ook beseffen dat de eenzaamheid diep in jezelf zit. Want stilaan wordt je ook oud en dan mag je hopen dat er iemand bij jou langskomt om met je te praten, te schaken of de stad even in te gaan voordat het te laat is, voordat iemand kan zeggen “Wat was die persoon een eenzaam persoon.” Eenzaamheid zit in jezelf, creatief zijn met je tijd, prioriteiten stellen, niet vergeten dat er ook mensen zijn die alleen de hele dag naar buiten staren in de hoop op…

Wees jij die hoop voordat jouw eenzaamheid de stilte doorbreekt en de wanhoop nabij is.
Want de stilte van de eenzaamheid is de voorbode voor een heleboel lawaai in je hoofd die je dan een plaatsje moet zien te geven. Doch als je alleen bent is de stilte van de eenzaamheid de winnaar die nooit verliezen kan en wil.