Stoomwals

Ons huis stond op zijn kop. Er hing spanning in de lucht en met zijn allen lagen we plat op onze buik in de gang; verwachtingsvol. Mijn vader had een kleine stoomwals. Zo eentje die je met van die kleine witte blokjes en een beetje water kon laten rijden. Hij bewaarde de blokjes op een geheime plaats en het walsje stond in een kast waar wij ernaar konden kijken, maar net niet bij konden. Het was zijn speeltje. Vaak zeurden wij aan zijn hoofd of hij het walsje wilde laten rijden. Dan kwam hij met allemaal excuses over tijdgebrek en brandgevaar. Mijn moeder vond het altijd maar stinken.

Maar soms had mijn vader ineens een bui, waarin hij toestemde en de blokjes uit de bergplaats pakte. In de gang was de meeste ruimte. Daar stonden geen meubels of andere obstakels en konden we het spektakel van dichtbij bewonderen. Het beste plekje was op de trap naar beneden. Hier hoefde je niet op je knieën en had je de verantwoordelijkheid om het walsje voor een val te behoeden. Wie daar het eerst zat, had geluk, maar moest wel het spannendste moment missen: het aansteken.

Mijn vader deed dan een beetje water in het bakje en probeerde het blokje aan te steken met een lucifer. Het duurde altijd even en het wachten bezorgde mij kriebels in mijn buik, want je wist nooit wanneer er voldoende stoom was om de wals te laten rijden. Zelfs mijn moeder lag vol spanning toe te kijken, tot het moment van het eerste pufje. Onder luid gejuich begon het walsje aan zijn eerst centimeters. Een geur van spiritus mengde zich met de na-ebbende zwavellucht van de lucifer en kleine wolkjes stoom hingen in de lucht. De wals reed door de gang, stuurloos en kwam ter hoogte van de trap weer tot stilstand. Het gejuich verstomde en we wisten dat dit het einde van deze rit betekende. De spanning was weg en we gingen over op de orde van de dag.

Het hele ritueel duurde misschien nog geen kwartier, maar behoort wel tot één van mijn mooiste herinneringen aan mijn vader. Zijn kinderlijke enthousiasme en de saamhorigheid die we als gezin heel even beleefden.

Het walsje is verloren gegaan in zijn nieuwe huwelijk en verdwenen toen mijn vader overleed. Over veel zaken heb ik verdriet gehad en zo ook om het walsje. Maar de herinnering is nooit verloren gegaan en elke keer als we de aanmaakblokjes van de barbecue aansteken, snuif ik heel even de geur op en voel de warmte uit vervlogen tijden…