Stormtroep

De hele stad is onttrokken aan het zicht door een rood waas. Waar ik vijf minuten geleden nog de kust van de Canarische eilanden kon zien liggen, zie ik nu geen hand meer voor ogen. Agadir is onverwachts overvallen door een onvervalste Saharastorm. In gebrekkig Frans probeert de hoteleigenaar mij ervan te weerhouden naar buiten te gaan. Ik negeer hem. De deur waait uit mijn handen wanneer ik hem probeer te openen en een harde straal zand zweept in mijn gezicht. Mijn zonnebril snel opzettend loop ik de straat op. Geteisterd door het scherpe zand lijken mijn bewegingen op slow-motion. Op de straatverkopers na, die hun waar proberen te beschermen tegen dit natuurgeweld, is er geen mens meer op straat. Paniek klinkt door in hun schreeuwende stemmen.

De warme geur van droogte beneemt me de adem. Net als de heerlijke geur vlak na een regenbui is ook dit reukspel niet te evenaren. Het ruikt naar een hete föhn, die in plaats van lucht zand spuwt. Zelfs met een hand voor de mond krijg je het bij elke ademteug veelvuldig binnen. Zonder één woord gesproken te hebben voel ik dat mijn stem verdwijnt, zoals ook mijn huid lijkt op te lossen. Elke centimeter blote huid wordt zorgvuldig gezandstraald.

Na tien minuten bereik ik het strand. De hitte van de ondergrond is voelbaar door mijn slippers heen. Toch doe ik ze uit om het hete zand tussen mijn tenen te kunnen voelen. Worstelend tegen de wind, spring ik van de ene voet op de andere om de woeste waterrand te bereiken. Dit keer biedt het water meer dan verkoeling: genezing. Meedeinend met de golven probeer ik mijn omgeving in me op te nemen. De rode wolken lijken lichter van kleur te worden. Uiteindelijk worden ze, via oranje, goudgeel.

Met het veranderen van de kleur, vermindert ook de windkracht. Het vliegende zand krijgt eindelijk kans om neer te dalen. Langzaam kan ik de enorme kalkstenen letters op de dichtstbijzijnde berg weer lezen: Allah, Al melik, Al watan. God, de koning, het volk. Dat laatste begint zich weer buiten te wagen om de schade te overzien. Agadir is veranderd in een enorme zandsculptuur. Elk horizontaal vlak is ruimschoots bedekt en de straten en het strand lijken bezaait met vreemdgevormde zandtaartjes. Elk taartje heeft zijn eigen weggewaaide inhoud. Velen proberen die te ontcijferen in de hoop bezittingen terug te vinden. Slechts een enkeling heeft geluk.

De kilte van lang stilzitten in water dringt tot me door. Stijf sta ik op. Mijn voeten branden en mijn huid schrijnt. Mezelf afvragend of het bij deze ene storm zal blijven loop ik richting centrum.
“Do you want some weed?”
Verbazing op mijn gezicht. Om mij heen kijkend besef ik dat de plaatselijke bevolking weer is overgegaan tot de orde van de dag. Alsof er niets gebeurd is…