Stuiterend momentum

Monumentje. Momento mori. Gedenk te sterven. Ik denk het niet. Waarom zou ik dat doen? Ik leef mijn leven nog even. Het liefst nog in lengte van jaren. Zolang ik maar in mijn bos kan rondstruinen. De bomen, de struiken, en alle bezoekers kan omarmen. Dan geniet ik met volle teugen van momentum en zon. Laat die gele ploert maar stralen, over alle duisternissen en spelonken. Ik ben ze allemaal in mijn kleine eeuwigheid tig keer tegen gekomen. En toch, ik weet het best, het belangrijkste moment dat moet nog komen. Het is haast onmogelijk, het kan gewoon niet zijn, dat alles eindigt in refrein. Tussen de bedrijven, coupletten en regels door valt alles te beleven, daar draait het om. Het leven is simpelweg geen optelsom van momenten van geluk en ook niet van momentjes miserie. Het leven wordt gevierd, geleden en overwonnen, aaneenschakelingen van kift en euforie, sober, uitbundig, slaafs en toegewijd.

Dwalend dool ik nu al een leven lang door mijn verluchtte bos, dwars door oerwouden van verwarrende gedachten. En ik blijf maar zoeken, tegen beter weten in, in hoofd, lijf en leden, op zoek naar mijn moment. Wanneer is het mij gegeven, dat de rust in mij mag keren, langs mijn ruggegraat omhoog, als zen op sokken? Soms, heel soms als ik rustig op een bankje zit, lichtjes pieker, mijn zorgen overpeins, dan lijkt het momentum even daar. Het zweeft stilletjes door de lucht, cirkelt rond mijn hoofd en harkt gedachten bij elkaar, in patronen zeer herkenbaar, het leven verklaard. Maar niets is minder waar, het patroon valt meteen in duizend duigen zodra ik alle zinnen opnieuw ontcijfer en alle woorden nogmaals optel. Dan verbleken gedachten voor de honderdduizendste keer, centrifugeren in cirkels op en neer, om nooit meer tot stilstand te komen, verdoemd tot stuiterend momentum.