Taalperikelen

Alleen Nederlands spreken en begrijpen is soms al een probleem. Als je daarnaast ook nog actualecten moet gaan beheersen wordt het moeilijker. Enkele van deze modernismen zijn Wuppen (oranjegekte), Serveren (computers) en Pokémon (verzamerage).
Sinds mijn zoontje van 10 Pokémon (met of zonder streepje weet ik nog niet) heeft ontdekt, probeer ik met hem op gelijke hoogte te blijven en spreek ik Pokémon. Althans dat probeer ik en dat valt niet mee. Het is net zo iets als Wups of Servers. Of heeft u moeite met deze begrippen. Laat ik even een tipje van de sluier oplichten.

Je kunt op dit moment de deur niet uit of een krant openslaan of je komt Oranje tegen. Ik doel dan niet op het bezoek van Beatrix aan België, alhoewel sommigen dit ook weer aangrijpen om een andere vorm van Oranje te promoten. Voetbal is Oranje. Straten, huizen en auto’s worden versierd met Oranje, met vlaggen en wuppies. In de straat, soms gecombineerd met een vlaggenmast, een grote vlag en een boekentas, zie je verder alle andere vormen van Oranjegekte.
Ook de krantenlezer moet het ontgelden en wordt een deel van zijn nieuwsgaring beperkt door al die Oranjeberichten. Je hóórt ook Oranje. Als mensen met elkaar praten of als je de radio aanzet. Op de radio kan ik de gesprekken en commentaren nog redelijk volgen. Als ik echter koffie zit te drinken met mijn collega’s is het een en al Oranje en Wup wat de klok slaat. Dat laatste moet je vooral hebben. In welke vorm of maat ook, anders hoor je er niet bij.
Heeft u ook wel eens zitten luisteren naar een paar kerels die het over computers hebben; Servers spreken? Geen touw aan vast te knopen. Niet te volgen. En je doet toch je best om een beetje bij te blijven, er bij te horen en er op zijn minst een graantje van mee te pikken. Uiteindelijk heb jij thuis óók Internet en valt het niet mee om dat weer aan de praat te krijgen als er een draadje is losgeschoten tussen een paar apparaten.

Afijn. Ik probeer sinds kort Pokémon te praten. Ik heb het dan over die kaartjes. Aan de spelletjes waag ik mij maar niet. Heb ik overigens een bril voor nodig met die kleine schermpjes en dat accentueert mijn leeftijd. Daar zit ik niet op te wachten. Ik moet wel met mijn zoontje over Pokémon praten, want als ik de berichten mag geloven breken ze niet alleen auto’s open voor Wuppieknuffels, maar bedreigen ze die kleine mannekes ook met messen als ze hun kaartjes niet afgeven. Hij moet dus wel weten welke gevaren er kleven aan zo’n verzamelrage. Ík moet dus weten waar ik het over heb en hij moet begrijpen, dat ik hem begrijp als hij Pokémon praat. Gelukkig steek ik kennis op van hun grammatica uit de gesprekken met zijn vriendjes. Als ze met kaarten proberen elkaar af te troeven of tijdens het ruilen. Kost allemaal wel veel tijd. En dat juist voor de vakantieperiode. Ik had gehoopt nog iets aan mijn Frans te kunnen doen. Daar komt denk ik niet veel meer van terecht. Geeft niets. Daar heb ik straks vier weken de tijd voor.