[b]Aan[/b]: Writersblocq
[b]Onderwerp[/b]: Mijn tranen – Jouw tranen
Ciao Blocqie,
Ik weet niet wat me gisteren overkwam. Lag ik ‘s middags in bed voor mijn dagelijkse portie rust (anders haalt mijn klotelijf het einde van de dag niet), toen ik out of the blue ongelooflijk hard moest janken. Ik voelde me zó eenzaam….!!!
Ietwat voorzichtig open ik de krakende deur en loop ik stapvoets naar binnen. Een minuscuul trapje van twee treden leidt mij naar beneden. Zorgvuldig zet ik mijn voeten neer tussen kleine plasjes smerig ogende substantie. Met een oogopslag neem ik de ruimte door. Een zure walm van versgetapte urine komt me tegemoet. Opgelucht haal ik adem en vlug wrijf ik met mijn hand langs mijn broek.
Vandaag las ik in de Stentor de kop: Chatten en internet laten tieners groeien. Uit het stukje bleek dat tieners zich op internet stoerder of ouder voor doen dan ze zijn. Ook nemen ze vaak een ander geslacht aan. Ze willen kijken hoe anderen op hen reageren.
‘Kwaad zaad wordt vroeg geoogst’, bedenk ik me. Even daarvoor ben ik met ferme stappen de supermarkt binnengestapt. De schappen liggen er vol mee, advertenties schreeuwen moord en brand. ‘De ellende heeft de landsgrenzen zichtbaar weer bereikt’, is mijn conclusie. Ik stop en peins even. Het is de mensheid blijkbaar aangeboren om dergelijke narigheid aan te grijpen. Het liefst met beide handen tegelijk. Ieder jaar dezelfde misère. Pepernoten, of eigenlijk kruidnoten, ze zijn er weer. ‘Sta me bij’.
Afgelopen zaterdag is Sinterklaas weer massaal aangekomen. Op veel plaatsen, op veel manieren en in veel verschillende gedaantes. Het is niet zo verwonderlijk dat hij slechts een kindervriend is, want je moet echt de jaren des onderscheids nog niet hebben bereikt om deze bedrieger nog te zien als de vriendelijke oude man die samen met zijn springerige zwarte pieten op alle plaatsen tegelijk kan zijn.
