Column van de maand
Empathie
Zo nu en dan kom je ze tegen, deze mensen. Ik weet eigenlijk niet of er een naam of een hokje voor is, en ondanks mijn aangeboren neiging tot het overdadig gebruik van mooie, desnoods zelfverzonnen woordjes, kan ik het nu eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen er een quasi-grappig labeltje op te plakken. Want het is juist dat zelfde hart dat heimelijk ineenkrimpt als ik ze zie, en ik zou me schamen als ik dat gevoel zou maskeren door de joker uit te hangen. Daarom zwijg ik doorgaans, en kijk ik alleen toe. En zelfs daarvoor schaam ik me, omdat het getuigt van lafheid, of van onmacht.
