Reddeloos verloren

Ben aan het surfen op het internet en klik in het voorbijgaan even een link aan met daarop een filmpje over een Amerikaan die een smeekbede houdt om zijn leven te sparen en waarbij daarna doodleuk zijn hoofd er vanaf wordt gesneden. Erg, heel erg maar het geen wat mij het meest beangstigde was mijn eigen gedachte tijdens het kijken naar dit leed. Het deed me namelijk vrijwel niets!

Verboden intiem

Vrijdagnacht, kwart over drie. Mijn oren suizen en mijn hoofd zit vol gruis. Ik denk terug aan de avond, de bar, de gesprekken, maar alles lijkt in een ver verleden plaats te hebben gevonden. Een deel van dat verleden heb ik meegenomen naar mijn kamer; het is warm, tastbaar en het ruikt nog deels naar het schrale bier en de rook waarvan we veel te veel binnen hebben gekregen. Hij snurkt, kronkelt, en zijn lichaam gloeit na van de vele uren die we dansend hebben doorgebracht.

Verdroefd

“Mam, Pleun’s vader wordt gecastreerd.”
Waarom zegt ze dit soort dingen altijd wanneer ik net een slok koffie genomen heb? Mijn hele mondinhoud verspreidt zich druppelsgewijs over tafel en dochter.
“Dat is niet om te lachen, hoor. Het is heel erg! Wat is het eigenlijk?”

Tunnelvisie

Het raam staat open als een laat januariwindje mijn geurkaars doet flakkeren. Mijn zojuist geïnstalleerde nieuwe versie van iTunes is mijn deejay als hij Bach en Beethoven met een fade out als slap bruggetje aan elkaar last. Mijn Spaatje laat steeds minder koolzuur naar de oppervlakte stijgen als mijn driekwart zware shag naar me lonkt en de vloei van het pakje gescheurde Mascotte mij paait.