Verdroefd

“Mam, Pleun’s vader wordt gecastreerd.”
Waarom zegt ze dit soort dingen altijd wanneer ik net een slok koffie genomen heb? Mijn hele mondinhoud verspreidt zich druppelsgewijs over tafel en dochter.
“Dat is niet om te lachen, hoor. Het is heel erg! Wat is het eigenlijk?”
“Blijkbaar willen Pleun’s papa en mama geen kindjes meer en dan is dit één van de oplossingen.” Onderzoekend kijk ik Marie aan en hoop dat ze met dit antwoord tevreden is. Mijn dochter lijkt diep in gedachten verzonken.
“Gaan we een kaartje sturen? Dat vroeg de juf.” Het kost me moeite om opnieuw een lach te onderdrukken. Zouden er kaartjes bestaan met ‘prettige castratie’ of ‘veel geluk zonder nieuwe kinderen’ erop?
“Ik weet het niet, meis. Zouden Pleun’s ouders daar werkelijk blij mee zijn, denk je?”
“Natuurlijk”, klinkt het verontwaardigd.

“Waarom pakken ze eigenlijk vuur om te castreren?” Marie is er nog niet klaar mee.
Langzamerhand krijg ik het idee dat we volkomen langs elkaar heen zitten te kletsen. Mijn gedachten dwalen naar de vader van Pleun, waar ik vorige week nog even mee heb staan te praten op het schoolplein. Jasper is blind. Een aantal jaren geleden werd een hersentumor verwijderd en daarbij ook zijn zicht. Zijn vrouw en hij zijn echter niet bij de pakken neer gaan zitten en hebben de rollen thuis omgedraaid. Zij is hele dagen gaan werken en hij zorgt ongezien voor de drie kinderen.
“Zonder die tumor had ik nooit zo intens van mijn kinderen kunnen genieten als nu”, vertelt hij altijd. “Ondanks grote pech, zie ik dat stukje als zegen.”

Een gevoel van onbehagen kruipt over mijn huid als een veelpotig ellende-insect.
“Het gaat toch wel goed met de papa van Pleun?” vraag ik Marie voorzichtig.
“Nee, natuurlijk niet, sufferd. Hij is dood en Pleun hartstikke verdroefd. Hij wordt toch niet voor niets gecastreerd?” Afgelopen woensdag is de vader van Pleun aan de gevolgen van een nieuwe hersentumor gestorven. Nooit zal deze grote opgewekte man met zijn roodwitte stok meer het schoolplein oplopen en uitroepen: “Ik zie je niet, maar ruik dat jij het bent.”

‘Oneerlijk’ is het eerste woord dat in mij opkomt. Elke ouder verdient het zijn kind op te mogen zien groeien, en elk kind zou het recht moeten krijgen om van zijn ouders te mogen genieten tot hij of zij volwassen is.

We besluiten vier kaarten te maken. Eén voor de mama en één voor elk van zijn kinderen.
Mijn lach is vergaan.