“Mam, Pleun’s vader wordt gecastreerd.”
Waarom zegt ze dit soort dingen altijd wanneer ik net een slok koffie genomen heb? Mijn hele mondinhoud verspreidt zich druppelsgewijs over tafel en dochter.
“Dat is niet om te lachen, hoor. Het is heel erg! Wat is het eigenlijk?”
“Blijkbaar willen Pleun’s papa en mama geen kindjes meer en dan is dit één van de oplossingen.” Onderzoekend kijk ik Marie aan en hoop dat ze met dit antwoord tevreden is. Mijn dochter lijkt diep in gedachten verzonken.
“Gaan we een kaartje sturen? Dat vroeg de juf.” Het kost me moeite om opnieuw een lach te onderdrukken. Zouden er kaartjes bestaan met ‘prettige castratie’ of ‘veel geluk zonder nieuwe kinderen’ erop?
“Ik weet het niet, meis. Zouden Pleun’s ouders daar werkelijk blij mee zijn, denk je?”
“Natuurlijk”, klinkt het verontwaardigd.
“Waarom pakken ze eigenlijk vuur om te castreren?” Marie is er nog niet klaar mee.
Langzamerhand krijg ik het idee dat we volkomen langs elkaar heen zitten te kletsen. Mijn gedachten dwalen naar de vader van Pleun, waar ik vorige week nog even mee heb staan te praten op het schoolplein. Jasper is blind. Een aantal jaren geleden werd een hersentumor verwijderd en daarbij ook zijn zicht. Zijn vrouw en hij zijn echter niet bij de pakken neer gaan zitten en hebben de rollen thuis omgedraaid. Zij is hele dagen gaan werken en hij zorgt ongezien voor de drie kinderen.
“Zonder die tumor had ik nooit zo intens van mijn kinderen kunnen genieten als nu”, vertelt hij altijd. “Ondanks grote pech, zie ik dat stukje als zegen.”
Een gevoel van onbehagen kruipt over mijn huid als een veelpotig ellende-insect.
“Het gaat toch wel goed met de papa van Pleun?” vraag ik Marie voorzichtig.
“Nee, natuurlijk niet, sufferd. Hij is dood en Pleun hartstikke verdroefd. Hij wordt toch niet voor niets gecastreerd?” Afgelopen woensdag is de vader van Pleun aan de gevolgen van een nieuwe hersentumor gestorven. Nooit zal deze grote opgewekte man met zijn roodwitte stok meer het schoolplein oplopen en uitroepen: “Ik zie je niet, maar ruik dat jij het bent.”
‘Oneerlijk’ is het eerste woord dat in mij opkomt. Elke ouder verdient het zijn kind op te mogen zien groeien, en elk kind zou het recht moeten krijgen om van zijn ouders te mogen genieten tot hij of zij volwassen is.
We besluiten vier kaarten te maken. Eén voor de mama en één voor elk van zijn kinderen.
Mijn lach is vergaan.
31 reacties
LouisP · 4 juni 2009 op 12:05
Arta,
toen je over ‘vuur’ schreef begon het bij me te dagen, nadat het grappig leek te beginnen. Het kippevel is nu nog niet weg!
En dat zal zo nog wel even blijven!
(’t is er nog steeds)
groet,
LouisP
SIMBA · 4 juni 2009 op 12:12
Ja! Voor ieder een kaart….maar eigenlijk zou je zoveel meer willen doen….
Van zulke dingen vergaat je inderdaad het lachen 🙁
LouisP · 4 juni 2009 op 12:30
Arta,
“Zonder die tumor had ik nooit zo intens van mijn kinderen kunnen genieten als nu”, vertelt hij altijd. “Ondanks grote pech, zie ik dat stukje als zegen.”
Ongeacht of het verhaal echt is of niet.
De auteur van bovenstaande zin is een bijzonder mens!
groet,
Louis
lisa-marie · 4 juni 2009 op 14:22
Zo puur en intens neergezet, kippenvel bekruipt mij en de oneerlijkheid blijft in mijn hoofd zitten.
WritersBlocq · 4 juni 2009 op 15:11
Zelden zó gelachen bij de 1e zin van een column.
Zelden zó’n intense twist gelezen, dit is ècht een staaltje schrijfkunst van de bovenste plank.
Column vd Maand, en in mijn top3 van dit jaar.
Brrrr… ladingen kippenvel, brrr…
Knuffel, Pauline.
LouisP · 4 juni 2009 op 22:51
WB,
‘Intense twist’, precies goed omschreven.
En het vreemde is dat dit bij het meermaals lezen steeds intenser wordt. Bij mij toch.
L.
WritersBlocq · 5 juni 2009 op 00:37
Inderdaad L., dank je wel voor het commentaar want daardoor ben ik de column nogmaals gaan lezen.
Ondanks de ruwe wetenschap van het einde, moest ik weer lachen bij het begin. En dat is gaaf! Dát is schrijven.
Kritisch als ik ben vind ik de 1 na laatste alinea bij nader in’zien’ overbodig.
En verder Arta, alles klopt. De naam van de ‘aanstaande gecastreerde’, het moment waarop je die erin verwerkt => top.
Mag ik nog meer complimentjes geven?
Liefs weer, Pau
Fem · 5 juni 2009 op 09:27
Alleen al de titel is prachtig!
Verdroeft, wat een mooi woord…. :wave:
Ma3anne · 5 juni 2009 op 10:16
Mooi beschreven, hoe een kind iets moeilijks probeert over te brengen en eerst helemaal verkeerd begrepen wordt. Als lezer sta je in de schoenen van de moeder, die probeert het verhaal van haar kind te ontcijferen, na het eerst als een komische uitspraak te hebben uitgelegd.
Erg knap, hoe je dit proces beschrijft.
De klap die je ten slotte kreeg, is voelbaar.
Mien · 5 juni 2009 op 10:54
Life is hard and then you die …
Pakkende column.
Mien
edit: voor mij op nominatie voor CvdM
Dees · 5 juni 2009 op 12:06
Prachtig geschreven, de real deal. En je bent een bijzonderaar net als je kids, wie komt er nu op om vier kaarten te maken.
arta · 6 juni 2009 op 19:11
Heel, heel erg bedankt voor de fijne reacties.
Natuurlijk is dit echt gebeurd, (ik zou het niet verzonnen kunnen hebben…) en ik heb dit eigenlijk heel impulsief neergezet, gewoon zoals het voelde op dat moment. Dat het dan ook overkomt is echt super!
Verdroefd is een echt Marie-woord: Het betekent dat je verdrietig én bedroefd bent, en dat in het kwadraat…
Mup · 7 juni 2009 op 14:27
:wave:
Mup
Nana · 8 juni 2009 op 11:44
Prachtig, met zo een mooie wending van echt lachen naar droef!
Mien · 1 juli 2009 op 07:20
Proficiat Arta met de verkiezing van de CvdM.
Mien
SIMBA · 1 juli 2009 op 08:03
Een zéér verdiende column van de maand! :kus:
lisa-marie · 1 juli 2009 op 09:11
felies :kus: en ik zal deze pure en mooie column, deze maand nog vaak lezen.
axelle · 1 juli 2009 op 11:09
Jihààààààààà!
PROFICIAT!
Axelle
Neuskleuter · 1 juli 2009 op 15:03
Ik ben blij dat dit de CvdM is geworden, want ik had het niet willen missen.
Heel erg mooi. Lachen en huilen tegelijk. En wát een verandering in het stuk.
Erg goed gedaan!
Prlwytskovsky · 1 juli 2009 op 19:58
Mooi, mooi, mooi Arta.
En gefeliciteerd met je C v/d M.
Dees · 1 juli 2009 op 22:11
Felies! mooie cvdm. Hij blijft mooi…
pally · 1 juli 2009 op 23:20
Gefeliciteerd, Arta! Een terechte column van de maand. En daardoor heb ik hem ondanks de lange zwerftocht gelukkig niet gemist.
De grote omslag, bijna letterlijk van lachen naar huilen is knap, want doet niet gekunsteld aan. :wave:
groet van pally
WritersBlocq · 2 juli 2009 op 00:26
[quote]Column vd Maand, en in mijn top3 van dit jaar. [/quote]
Dat zèg ik!!! ONWIJZE feli’s met deze pracht CvdM, het is schilderen met woorden en daar een pareltje op plakken. Of zoiets.
Liefs, en een dikke Paulinekus :kus:
champagne · 4 juli 2009 op 12:38
Prachtig geschreven, indrukwekkend verhaal! Vooral ook de overgang van iets lacherigs naar iets dat triest is, is mooi gedaan.
Voor kinderen blijft het woord cremeren toch een lastig iets. Zo vertelde een klein jochie me ooit dat zijn opa was verbrand…
doemaar88 · 4 juli 2009 op 22:43
Terecht CvdM. Ik blijf ‘m lezen… 😀
pepe · 7 juli 2009 op 18:15
Heftig mooi, van mij mag hij door voor de column van het Jaar 2009. :kus:
DreamOn · 8 juli 2009 op 10:16
De laatste tijd niet zoveel tijd gehad voor columnx, veel columns gemist dus.
Daarom ben ik heel blij, dat dit juweeltje column van de maand is geworden, want ik had em niet willen missen!
Prachtig geschreven, en wat een heftig verhaal.
Garuda · 8 juli 2009 op 23:36
Arta, wow!
Zeer terecht column van de maand en … er is geen woord complimenteus genoeg. Maar er is ook geen woord die het gevoel hierbij kan omschrijven.
TOP! :wave:
Chantalle · 17 juli 2009 op 09:01
Zo ontzettend mooi.
arta · 31 juli 2009 op 11:38
Heel, heel erg bedankt voor de reacties!
Ik ben erg trots dat juist dit stuk een maandje bovenaan heeft mogen staan!
🙂
Mien · 3 april 2016 op 07:41
Recht uit de pen. Daar waar het hart zit. Verdroefd teruggelezen. ?