Zo nu en dan kom je ze tegen, deze mensen. Ik weet eigenlijk niet of er een naam of een hokje voor is, en ondanks mijn aangeboren neiging tot het overdadig gebruik van mooie, desnoods zelfverzonnen woordjes, kan ik het nu eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen er een quasi-grappig labeltje op te plakken. Want het is juist dat zelfde hart dat heimelijk ineenkrimpt als ik ze zie, en ik zou me schamen als ik dat gevoel zou maskeren door de joker uit te hangen. Daarom zwijg ik doorgaans, en kijk ik alleen toe. En zelfs daarvoor schaam ik me, omdat het getuigt van lafheid, of van onmacht. Ik bevond me op een vrijdagavond in een plaatselijke kroeg; een plek waar ik me altijd prima thuisvoel, omdat de aankleding leuk is, de muziek net zo gevarieerd is als het publiek, en er een warme sfeer hangt. Mijn eigen hobbit-kroegje, zeg maar, en zoals altijd leek het me alsof het geheel aan bezoekers meer was dan de som der delen. Ik had het naar mijn zin, en er was geen reden om aan te nemen dat andere mensen daar zich minder fijn konden voelen dan ik, of dat er naast ons eigen universumpje nog andere werkelijkheden bestonden; de scheiding misschien niet dikker dan het vlies van een zeepbel, maar praktisch onoverbrugbaar.

Op een gegeven moment zag ik De Jongen. Ik had hem al eerder gezien, en ik herinnerde me wat me tijdens de eerste keer ook aan hem opviel. In een zee van gelijkgestemde mensen was hij een onbewoond eilandje. Of misschien een mooi en schitterend koraalrifje, maar wie zou het zeggen? Niemand zou een ontdekkingsreis naar hém ondernemen. Hij was er weer, zonder aantoonbare vrienden, een beetje ronddwalend, en het leek waarschijnlijk dat ook hij kwam om plezier te hebben, al zag je direct dat die missie waarschijnlijk tevergeefs was, ondanks zijn dappere pogingen tot glimlachen en nonchalance.

Hij was helemaal niet eng of raar, hoogstwaarschijnlijk alleen een beetje verlegen. Iemand die wat rondloopt, zijn houding ontleent aan het vasthouden zijn biertje, en bij groepjes mensen gaat staan die dansen, of bezig zijn met een spelletje. Theoretisch gezien dichtbij genoeg om opgenomen te kunnen worden in zo’n groepje, maar in de praktijk ver weg. Zó ver weg dat hij niet gezien wordt, en dat zijn stille roepen niet gehoord wordt. Lachen er mensen, dan lacht hij mee, maar altijd een beetje schuchter, of juist te hard. Hij bevindt zich aan de andere kant van de zeepbel, en weet niet hoe hij die kapot kan prikken.

En dan zit ik daar, met mijn ‘goede voornemens’, vol zogenaamde naastenliefde. Maar wat doe ik? Ik kijk alleen maar, en verdomme, ik krijg het te kwaad. Wat weet ik van hem? Niets, maar hij weerspiegelt mijn eigen angst voor ultieme eenzaamheid, en confronteert me tegelijk met mijn geluk. En wat doe ik? Niets, ik wacht tot hij weer weggaat, en sus mijn eigen geweten met de gedachte dat ik niet de aangewezen persoon ben om het leed van de wereld te torsen. Mijn schouders zijn te smal.

Helpt dat? Uiteindelijk doet het dat inderdaad, en ik kan niet bedenken of ik daar nu blij mee moet zijn, of dat het eigenlijk hartverscheurend is. Waarschijnlijk is het beide waar. En misschien is dát nog wel het meest afschuwelijke.


23 reacties

Martijn · 18 januari 2004 op 08:29

Beste Archangel.

Wat een prachtige column!! Zóóó mooi.
Een Arch met een gouden randje.

Groet Martijn 😀

Kees Schilder · 18 januari 2004 op 09:12

Deze mag je best inlijsten.EEntje die je meerdere malen leest en daarna nog een keer.
Bedankt Archangel

pepe · 18 januari 2004 op 10:08

Super goed beschreven, met veel gevoel.

Een troost, je hoeft niet al het leed van de wereld te dragen toch? Maar leed delen is net zo mooi (en maakt het lichter), net als de vreugde delen.
En vele zullen net als jij reageren op deze persoon die je beschrijft.

Mup · 18 januari 2004 op 12:21

Ben er stil van.

Mup.

Maurits · 18 januari 2004 op 12:27

Mooie column, en inderdaad geen woord teveel. Zo’n column kan je krijgen als iets je echt raakt. Dan komen inhoud en vorm schijnbaar moeiteloos samen.
We zijn misschien allemaal wel eens die jongen. Ik ga ook wel eens naar plaatsen waar ik niet thuishoor. Maar die toch een zekere aantrekkingskracht uitoefenen. Dan moet je zelf de stap maken erbij te willen horen. Of de afstand te accepteren. Je kan mensen niet altijd helpen. Ook niet bij het maken van moeilijke keuzes

viking · 18 januari 2004 op 12:40

De vraag is natuurlijk of die jongen op jouw te smalle schouders zit te wachten, van de andere kant… wat let je? Bang om een soort van blauwtje (bij hoge uitzondering niet sexueel/sexistisch bedoeld) te lopen?

Mosje · 18 januari 2004 op 15:58

Mooie column….
Iedereen kent ze wel. De mensen die op lijken te gaan in de achtergrond. Maar soms treden ze naar buiten. Het zou mij niets verbazen als er mensen zijn, als de door jou beschreven jongen, die hier columns presenteren.

Ma3anne · 19 januari 2004 op 22:08

Misschien zijn er ergens anders zeepbellen, waar hij wel doorheen kan prikken… ik hoop het voor hem.

Ontroerende column…

deZwarteRidder · 19 januari 2004 op 22:55

raar he? je hebt eizelgangers in alle soorten en maten.. van de zelfbewuste”lone ranger’tot de jongen van hierboven.. en je wacht tot ze zich ontplooien omdat je weet dat “bijzondere”mensen zijn… mooi geschreven
Rich@Rd

Mercurius · 1 februari 2004 op 19:57

De column van de maand. Proficiat! Je hebt ‘m verdiend! Ik vond de vorige column van je ook al zo mooi. Je hebt ontzettend veel diepgang en je leeft volgens mij ook erg bewust, wat weer tot uitdrukking komt in je columns. Je zet mensen aan het denken, althans mij wel. Je laatste twee columns waren ook een stuk gangbaarder, dus makkelijker te lezen. Zo zie ik ze het liefst van jou. Ga zo door!

ciao Mercurius

archangel · 2 februari 2004 op 08:11

Thanks Mercurius! Ik zag zojuist ook opeens dat dit stukje gebombardeerd is tot CvdM… hartstikke cool!! 🙂 En wat betreft de toegankelijkheid van mijn laatste twee columns ten opzichte van mijn eerste creatuurtjes: dat ben ik wel met je eens… ik heb een zwak voor het gebruik van leuke woordjes en woordspelingen enzo, maar zeker in het begin kon ik daar moeilijk maat in houden hahaha… wat dat betreft is mijn aanwezigheid (inclusief afwezigheid) op ColumnX een goed leerproces hoor…
Nogmaals bedankt! (Ook voor jouw columns trouwens want die zijn elke keer weer geweldig om te lezen).

Groet,

Michaël

Yoyogro · 6 februari 2004 op 23:58

Het was alweer een poosje geleden dat ik je columns las. Ik zat daar toen wat op te mopperen vanwege je woordgebruik. En dat vond jij maar een mavo-achtige reactie, herinner ik mij.

Wat een positieve verrassing nu, deze prachtige column van de maand. Geweldig hoe jij je stijl hebt ontwikkeld. Vééél beter dan in het begin. Een genot om te lezen. Klasse.

Yoyogro

archangel · 7 februari 2004 op 19:59

Dat ik je reactie op mijn woordgebruik mavo-achtig vond zijn jouw woorden, niet de mijne. Maar dat even daargelaten; dank je wel voor je compliment!

Michaël…

PS Ik ben alleen wel bang dat ik je moet teleurstellen; er is geen sprake van ‘ontwikkeling’. Mijn schrijfstijl kent gewoon meerdere kanten; en er is sowieso geen sprake van dat deze column véééél beter is dan mijn eerste! Het zijn namelijk allemaal stukjes die ik met veel liefde in elkaar heb geknald. Ik weet niet of je kinderen hebt, maar het lijkt me sterk dat je zou zeggen dat je jongstgeborene vééél leuker is dan de eerste, alleen omdat je meer ervaring hebt met opvoeden!
Dus kortom: wees niet verbaasd als mijn volgende stukje weer vol staat met leuke woordgrapjes en moeilijke woorden 😛 Laat mij maar lekker dwars doen!

Santé!

Farfalla · 9 februari 2004 op 18:00

WOW!!!

WritersBlocq · 1 januari 2012 op 18:58

Héééé wat leuk, d’oude doos! Deze kende ik nog niet, en hij is geweldig om te lezen. Archangel, schrijf je nog, of niet? Hoop wel dat je dit meekrijgt, kicken natuurlijk om zelfs voor de derde keer op de hoofdpagina te staan. En terecht!

Groetjes, Pauline.

arta · 1 januari 2012 op 20:56

Acht jaar na dato nog steeds herkenbaar… Dán heb je een goed stuk geschreven!

Hopelijk mogen we weer eens iets van je lezen, je schrijft goed!

Meralixe · 2 januari 2012 op 19:29

Ik heb een tiental dagen geleden eens teruggezapt in de oude doos van column x en had de indruk dat er toen betere columns en betere reacties waren.
Nu grijpt ook de redactie terug naar dat verleden met een zeeeeer sterke column en goede reacties.
Het is aan ons ALLEN om dergelijk niveau minstens te evenaren!!!!

arta · 2 januari 2012 op 21:00

[quote]Het is aan ons ALLEN om dergelijk niveau minstens te evenaren!!!![/quote]
Ik mis de TSJAKKA….

Mien · 2 januari 2012 op 23:27

Bevlogen column uit de oude doos.

Doet het altijd.
Ben wel benieuwd aan wie archangel de VEC doorgeeft … :hammer: :hammer: :hammer:

Mien zonder vleugels (oftwel, onbevlogen)

Harrie · 20 januari 2012 op 11:00

Ik voel wel empathie voor een VEC … 😀

Esther Suzanna · 1 april 2016 op 00:54

Wat mooi..

Mien · 1 april 2016 op 07:49

Wat een leuk initiatief van de Redactie ColumnX om vandaag uit de oude en nieuwe doos te putten. Een dwarsdoorsnede van wat de Redactie vandaag de dag mooi of goed vindt. Kleurbekennen heet dat. Dapper.
Deze column van Archangel blijft helemaal rechtop staan. Nog steeds! Proficiat Archangel met de verkiezing van de Column van de Maand in 2004! Heb toen niet gereageerd omdat ik even buiten beeld was. Hopelijk lees je deze column nog een keer terug en pak je de pen en het toetsenbord weer op!!!

Mien · 1 april 2016 op 07:50

Op de dag dat ColumnX 15 jaar bestaat. Gefeliciteerd nogmaals!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder