Op de deurmat vind ik een blauwe brief van de georganiseerde misdaad oftewel een belastingaanslag. Lekker om je dag mee te beginnen. Een voordeel heb ik wel, Jansen, fractievoorzitter van een lokale politiek partij heeft mij voor een diner uitgenodigd. Niet bij hem thuis want dan krijgt hij ruzie met zijn vrouw met wie ik diverse aanvaringen heb gehad.
“U kunt daar wel zo stoer als een macho staan, maar u weet niet wat ik ga zeggen” zei toenmalig
tweedekamervoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven eens
tegen een paar kritische mannelijke parlementariers. “Okay…” moet iets of iemand toen ergens gedacht hebben, “als de Nederlandse volksvertegenwoordigers-dus in feite
het Nederlandse volk zelf-worden aangevallen op hun mannelijkheid op het moment dat ze hun redelijke kritiek op de paarse regering willen uiten, dan stuur ik nu homo Pim op mevrouw de voorzitter af.”
Iedere politicus, ethicus, cultuursocioloog, professor, journalist, columnist, of deskundige
op èèn of ander mij onbekend terrein heeft wel een mening of zekerheid geopperd waarom
of hoe het zover gekomen is in Nederland.
