Te lief?

Ze is veel te lief, te sociaal, dat was wat een onderwijzer vertelde. En haar moeder kon het daar niet mee eens zijn, want wat is er mis met anderen helpen? Dit kind had heel veel ellende gezien en gevoeld en vond het nodig sterk en hulpvaardig te zijn. Al ruim vijf jaar was ze toen nier-ziek, ze had in ziekenhuizen naast vriend(innet)jes geslapen die niet meer levend het ziekenhuis zouden verlaten en ze was heel wijs geworden in die jaren. Lachen, lol maken daar ging het om in het leven, dat maakte haar en anderen gelukkig.
Ook anderen helpen waar kon was een mooi en dankbaar gebaar, zo was zij opgevoed. Ze speelde voor dokters, zieke vriendjes de clown. De lach op het gezicht van een ander was mooi en ze trooste haar moeder toen ze zelf op het randje lag. “Mam”, zei ze met haar 5 jaar: “als ik dood ga, hoef jij niet te huilen hoor!! Want dan ben ik gewoon alleen maar weg.”

Op een dag kwam ze om twaalf uur uit school, acht jaren telde ze toen. Tring, tringggggggggg…. klinkt het doordringender dan normaal. Zou er brand zijn ergens?? Haar ma doet lichtelijk geirriteerd en haastig open en zij roept nog voor de deur open is: “Ik heb wat gevonden”. Maar moeder rent na het open doen snel terug naar de kamer, waar nog een peuter en baby zich bevinden die ze geen tel alleen kan laten. Ondertussen toch wel geïnteresseerd zegt haar ma: “nou laat dan maar zien wat je gevonden hebt!”

En dan: “Mam ik heb een Oma gevonden, die is verdwaalt”. En ja hoor, achter haar dochter komt een oudere vrouw de kamer binnen sloffen, en moeder kijkt vragend en heel verbaasd naar de oma en oma’s hondje dribbelt intussen vrolijk over de houten vloer. Terwijl ze de baby uit het stoeltje haalt en die in de box legt, denkt ze ‘wat is dit nu weer, waarom kan dit kind niet gewoon iets vinden en hoe gaan we dit verder oplossen’.
Ze zegt tegen de hijgende, vermoeide oma: “gaat u maar even zitten, mevrouw”. Mevrouw neemt plaats op de bank en kijkt angstig om haar heen, ze is de weg helemaal kwijt.
Moeder probeert er achter te komen waarom deze oma verdwaald is en waar ze thuishoort. Dochterlief helpt en pakt vast de plattegrond van onze woonplaats, slim als ze is. Alleen jammer want de oma weet niet het adres waar ze woont, wel mogen we in haar tas kijken. Daar komt van alles uit, bankafschriften van 10 jaar terug, met een oud adres, maar wel haar naam, want zelfs die wist ze niet. Al meerdere malen had ik gevraagd hoe ze heette, het antwoord was “Jos, zo heet de hond”.
Er komen ook een boel zwart-wit foto’s uit, van haar man, maar die is dood en van haar kinderen waarvan ze de namen ook niet meer weet.

Dochter moet zo naar school, dus moet ik echt even boterhammen smeren voor haar, oma wil niet eten, maar wel wat drinken, dat regelt ze dus eerst maar even. Dan bedenkt moeder dat ze het beste de politie maar kan bellen en dan zoeken die het verder maar uit.
Ze belt als dochter lekker haar brood eet en wat keuvelt met oma. De politieman aan de andere kant gniffelt en denkt dat zij hem in de maling neemt, nou in dit geval dus echt niet. Na een poosje kan ze de man overtuigen dat ze werkelijk een gevonden oma in huis heeft.

Zijn advies is, kijk maar of er in de bejaardenhuis iemand vermist wordt. Nu dat is lekker dan, in deze vrij nieuwe woonplaats weet zij immers echt nog niet alles en al zeker geen bejaardenhuizen. De telefoongids dan maar en ja hoor ze vinden er een stuk of wat. Eerst de dichtstbijzijnde maar bellen, en vragen of ze ene mevrouw Dijkshoorn missen, helaas die naam is daar niet bekend. Bij het vijfde telefoontje heeft ze prijs, die kennen mevrouw dijkshoorn en weten ook te vertellen dat deze mevrouw geregeld de benen neemt en ontsnapt!
Het leek mij niet slim deze oma nu weer in de bus te zetten in de hoop ze uitstapt bij de goede halte, dus spreken we af dat mensen van het huis haar hier komen halen. Maar wordt er gezegd dat kan nog wel even duren, hooguit een uurtje.

Het is tijd voor dochter om weer naar school te gaan en daar zit moeder dan met haar twee kleine kinderen, een oma en een hond. De was kan wel even wachten, ze luistert nu naar de oma, die vol verhalen zit over vroeger. Wachtend op de ophalers vliegt de drie kwartier om, twee dames sterk staan voor de deur. Maar oma wil eigenlijk niet mee, ze blijft liever hier. Maar na lang aandringen van de twee staat ze toch op en gaat mee, Oma bedankt de opvangmoeder en wil haar een briefje geld geven. Maar dat kan de moeder niet aan nemen, ze is blij ze er even mocht zijn voor deze oma en haar hondje Jos.

Nu ruim tien jaar later denken moeder en dochter nog wel eens terug en vragen zij zich af hoe het met die oma zal zijn. En dochter is nog steeds lief en heeft een beroep gekozen waarin ze voor mensen mag zorgen. Dat doet ze met veel plezier en een lach om haar mond, want inmiddels is zij weer kerngezond.