Tegenzin

Als ik ’s morgens wakker word, schijnt de zon uitbundig de yurt in. Vier paar bruine en één paar amberkleurige ogen, kijken mij verwachtingsvol aan. Grrr, ik probeer nog even om net te doen alsof iedereen nog wat wil slapen. Dat lukt dus niet. Oké, ik begrijp het, jullie willen eruit, plassen en eten. Het is nog zo’n tien graden onder nul buiten, het zonnetje doet haar best maar het is nog te vroeg voor voelbare warmte. Echtgenoot moppert wat, hij is er vannacht wel tien keer uit geweest om hout aan de kachel te voeren. Oeps, daar heb ik niets van gemerkt. Ik zal mijn goede wil tonen en vrolijk en kwiek mijn warme bedje uitspringen. Snel pak ik mij in, met twee paar sokken over elkaar en een dikke gevoerde trui over mijn pyjama. Vijf paar ogen volgen mijn bewegingen op de voet, helemáál niet ongeduldig.

Heer en jonkvrouwen scharrelen buiten in de tuin. Ik haast mij naar de keuken om de voederbakken af te wassen en van eten te voorzien. Heet water voor koffie organiseren en zelf tussen de bedrijven door ook even afwateren. Het is koud in huis, de kachel hier is nog uit. Lief stommelt binnen, hij heeft de hondjes opgehokt en komt hun maaltijd halen.

Buiten klinkt wat opgewonden gepiep en afgunstig gebrom, dan enkel gesmak en geslobber. De koffie is klaar, de melk geklopt. Met twee heerlijk geurende kopjes koffie begeef ik mij van de keuken, door de tuin, langs de kennels, naar de yurt.
Aaaah, lekker warm binnen. Ik kruip in mijn eigen hoekje bij de kachel en zet mijn laptop aan. Nippend van mijn koffie schrijf ik dit blog. De zon word steeds warmer…

Inmiddels is het middag en heb ik mijn dagelijkse paar uurtjes zuigen en soppen erop zitten. Onze hondenfamilie heeft kennelijk unaniem besloten om in de rui te gaan. Ze hebben blijkbaar niet op de weerberichten gelet, dan zouden ze weten dat dit zonnige weer geen stand gaat houden. Er wordt sneeuw voorspeld. Ik kan inmiddels van de dagelijkse opbrengst in mijn stofzuiger vloerkleedjes gaan knopen ofzo…

Er is een koude wind opgestoken dus ik blijf lekker binnen vandaag. Omdat het nou eenmaal in mijn aard ligt, houdt binnen blijven ‘nadenken’ in. Ik denk bijvoorbeeld over mijn leven. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik gelukkig ben met het leven zoals het zich nu voordoet. Ik ben dol op de honden en dankbaar voor de gelegenheid om ze de hele dag om me heen te hebben. De ruimte en stilte van de natuur en voldoende tijd om te mijmeren… Zelfs het vele werk dat de beestenboel met zich meebrengt, kan mij wel bekoren. De fysieke inzet die dat vergt doet mijn energie voelbaar stromen.

En waarom beleef ik dan standaard na het ontwaken een moment van ‘TOTAAL GEEN ZIN HEBBEN’, of het nog ‘EFFE NIET’ gevoel.
Zodra ik wakker ben, zelfs op dagen zoals vandaag dat de zon uitbundig schijnt, borrelt er een dikke vette ‘NEE’ in mij op.
Waar komt toch die hardnekkige weerstand tegen een nieuwe dag vandaan?

Ik ben er bijna zeker van dat de bomen hier geen hinder van hebben, of de koeien in de wei. Mens zijn heeft het voordeel dat we na kunnen denken. Zoals ik dat vandaag doe…
Misschien is juist wel dat nadenken de grote boosdoener. Ik moet het leven leren absorberen zonder erover na te denken.
Dàn pas zie ik de zon in al haar glorie en door de ogen de ziel.

Ondanks de grote vrijheid die ik heb, neig ik er nog steeds naar de dingen naar mijn hand te willen zetten. Altijd meebewegen met elke kleine gebeurtenis en met volledige aandacht betrokken in elk moment, daar blijf ik nog even op oefenen. Misschien is het ook wel een onmogelijke droom, is er een tegenkant van overgave nodig om het leven in al zijn facetten te kennen. Toch geniet ik het meest van die ‘high-lights’, de momenten waarop er geen ‘ikje’ in de weg zit en alles ervaren als één!