Telefonisch

Mijn mobiel rinkelt indringend. Een onbekend nummer. Direct gaan alle alarmbellen af, met de avonturen van Miss Alzheimer vers in mijn geheugen.

Vaak turfden we het aantal telefoontjes per dag, toen ze nog thuis woonde. Op zware dagen werden we vier maal gebeld door de personenalarmering, die dan vroeg of we mijn schoonmoeder wilden bellen, want dat had ze graag. Uitleggen dat ze niet meer kón telefoneren had geen zin. Waarbij ik wil opmerken, dat sommige mensen niet geschikt zijn voor het grillige vak van personenalarmingscentralist.

Daarnaast werden we regelmatig gebeld door personen van de thuiszorg, die overspannen raakten door het wispelturige gedrag van mijn schoonmoeder. Op topdagen, wanneer we echt in de prijzen vielen, kwamen er ook nog telefoontjes bij van passanten, wanneer ze Miss Alzheimer ontredderd buiten, voor haar eigen voordeur die openstond, hadden aangetroffen.

De allerlaatste dagen dat ze thuis woonde, zwierf ze over straat. Het was doodeng. En bovenal verdrietig. Gelukkig hebben we haar nooit hoeven ophalen uit een wildvreemd oord, werd ze altijd weer netjes thuisgebracht, van een kopje thee voorzien en in een stoel gezet. Waarna het ritueel weer van vooraf aan begon.

Inmiddels woont ze op tweehonderd kilometer afstand in een vervangend thuis voor dementerende bejaarden, in een woongroep. Met een gezamenlijke woonkamer, een grote woonkeuken en een ruime eigen slaapkamer, die inmiddels vol staat met haar eigen spulletjes. Thuis brak ik regelmatig mijn nek over de tafels en kastjes, het is een genot om te merken dat dat in haar nieuwe thuis ook het geval is.

Er is sprake van een-op-vier-zorg. Dat wil zeggen vier dementerende bejaarden op een gespecialiseerde verzorgende, gewapend met een vrachtwagen geduld en heel veel liefde. Hier in Amsterdam is de zorg inmiddels een op tien patiënten geworden. Daarnaast was er in onze omgeving slechts plaats in een verpleeghuis met zwaar dementerenden, met zijn vieren op een zaaltje, zonder ruimte voor eigen inbreng en spullen.

De keuze voor het verre oord was daarmee gauw gemaakt, al moest er een rechterlijke machtiging (Miss Alzheimer zag het belang van een opname niet in) aan te pas komen en verliep de daadwerkelijke verhuizing niet helemaal volgens de van toepassing zijnde regels. Soms staat veiligheid echter voorop en moet je regels breken, om ongelukken en erger te voorkomen.

Toen we haar onlangs hebben bezocht mochten we voor het eerst in onze mantelzorgcarrière zonder tegenstribbelen of ander drama naar huis, mits mijn schoonmoeder lekker op haar bed mocht gaan liggen want moe van de visite. En of de zuster haar mocht komen helpen want die wist het beste hoe dat ging. Het was uitermate prettig om met een goed gevoel weer naar huis te vertrekken. Thuis was dat lang niet altijd het geval, verliet ik regelmatig onzeker en verdrietig het pand van mijn schoonmoeder. Soms ging ik nog een keertje terug, om dan beter afscheid te kunnen nemen.

Mijn mobiel rinkelt nog steeds. Dat is waar, ik heb de voicemail eraf gegooid. Verstrooid neem ik op. Een overactieve dame biedt me zes weken lang een abonnement op een Amsterdams dagblad. Nadat ik twee keer heb aangegeven, geen interesse te hebben, druk ik even later op de rode knop.
Innerlijke rust daalt als een warme lappendeken over me heen.