Telefoon

Vijf uur in de ochtend, een rinkelende telefoon. Echtgenoot stommelt half slaapdronken de trap af, naar beneden.
Even later staat weer hij in de deuropening van de slaapkamer – Ik heb hem niet terug naar boven horen komen – lijkwit.
‘Je vader’.
Ik hoor niet wat hij verder zegt. Zijn mond beweegt, maar de woorden dringen niet tot mij door.
Ik stap uit bed, Hij pakt mij vast, omhelst me. Ik voel niks. Automatisch doe ik alles wat ik moet doen. Onze zoon van vier bij de buren brengen, hij is slaapdronken, begrijpt het niet, protesteert.
De babyzoon van 6 weken draag ik naar de auto, met wat spulletjes, alles op de automatische piloot.
We rijden snel het dorp uit, het is koud, nog donker en mistig, begin Februari. Ik tel de bomen langs de kant, zie de witte strepen op de snelweg vaag oplichten voor ons uit.
‘Je vader heeft een hartaanval gehad, hij is dood’. Nu komt er iets door.
Maar ik geloof het niet, wil het ook niet geloven. Vijf en vijftig, dan ga je toch niet dood? Ik slaap nog, droom nog, een nachtmerrie.
Zo meteen word ik wakker en ga een glas warme melk halen beneden in de keuken, om het trillen te stoppen. Dan weet ik dat ik gedroomd heb en slaap ik meteen weer in.
Kleine zoon heb ik in mijn armen. Ik zit in de auto. Hoor de motor zoemen. Voel het babylijfje warm tegen mij aan. De geur van zijn lijfje in de deken maakt dat heel langzaam tot mij doordringt dat ik mijn vader heb verloren, dat ik een generatie ben opgeschoven, zomaar zonder enige waarschuwing.
Dan stoppen we voor mijn ouderlijk huis. Alle lichten branden.
De deur gaat open. Mijn tweede moeder lijkt gekrompen.
‘Je vader is al weggehaald’, zegt ze.