Teleurstellend geleuter vanuit een tourbus

Tourbusjes. Wedden dat u nu denkt aan beruchte verhalen over schaamteloze zuippartijen, zwetende rock’n roll feestjes en vergeet ook de drugs en het minnespel niet. Helaas (pindakaas)/gelukkig (pukkig) (schrap wat niet past) – is het hier veel min. Terwijl heden ten dage eveneens duizenden bandjes, singer-songwriters en andere artiesten van podium naar podium racen, vertoeven wij – rijdend aan slakkentempo, mede mogelijk gemaakt door het tilt slaan van een GPS, het zonder internet vallen, de deficiëntie van een landkaart en ignorantie van de chauffeur – ergens op de grens België – Frankrijk. Begint goed. Terwijl ik gisteren schaamteloos aangegaapt werd door een onkundige Waal die blijkbaar nog nooit van Coca Cola Light gehoord had – is hier nu nergens een Waal noch Fransman of enig ander levend wezen te vinden. Jammer leerdammer.

Tourbusjes. In uw ogen uitgerust met luxueuze bedden, spelcomputers, een jacuzzi of toch op z’n minst een frigootje om geïmporteerde Cola light en Jupiler in op te slaan – helaas – hier met zittingen waar de veringen doorzitten en op lauw bier en merkloze cola na niets te vinden is. Niet dat dat stoort. Ik heb genoeg aan de gitarist onder ons midden.

Mhm. Gniffel. De bassist tracht – door middel van een paars viltstiftje – iedereen van een haargroeisel ter hoogte van de bovenlip te voorzien. Machtige kerel. Én de enige deftige Vlaming die zich momenteel in een straal van 100km bevindt – neen ik reken geëxporteerde Vlaming en tweede gitarist zijnde J – de West-Vlaming met het meest irritante accent ever – niet tot het begrip Vlaming.

Terwijl de pianiste me uitdaagt om haar nieuwe Veet (ontharingscrème voor killerlegs) uit te proberen vraagt mijn heer, B nog eens naar mijn blauw uitschijnende neus. ‘Does it hurt?’ ‘Ouah’.

Groupies. Terwijl ik tien minuten daarvoor mijn beste vriendin nog een sms stuurde met de boodschap ‘groupies zijn best wel schattig’ – werd ik tien minuten nadien geattaqueerd door eentje die haar taak, rechten en plichten als groupie net iéts te letterlijk en serieus nam. U moge het weten, waarde lezer. Veel over te hebben voor mijn vriend, ging de vuistslag van een van zijn aanbidsters me net een Waalse brug te ver. De tengelschietster.

T – bassist met bril – begint zijn job als ‘schnurrbartgeber’ iets té serieus te nemen en verruimt nu ook zijn assortiment snorren met baarden en andere haargroeisels. F die in hele diepe slaap vertoeft heeft er naast een snor en een baard nu ook al eendimensionale pijpenkrullen bij aan beide kanten van zijn façade.

Een piep weergalmt. We hebben bereik in dit boerengat. Vreugdedansje. De band’s manager aan de lijn. Of we er bijna zijn? ‘Jaja’ antwoordend, ‘Where the hell are we?’ denkend. Het lauwe bier werkt in op iedereen’s gemoedstoestand. De neiging tot het chargeren van de bestuurder laait op bij sommigen van mijn vakbroeders. Camera in de aanslag. En cut !

De driver vertrouwt nu volledig op zijn vreemdvormig hoofd ingebouwde GPS en rijdt verder, het tempo opgedreven naar zo’n 80 tal kilometertjes per uur. “TOURCOING 1km”. Vreugdedansje opnieuw – voor zover dit mogelijk is in deze krappe bidon met opgevouwen achterbank. Jawel, hortend en stotend zetten mijn vrienden hun zoveelste stappen naar een wereldheerschappij.

voor meer: http://harohnny.tumblr.com/