Testteisteren

“Al járen bevaar ik zeeën en oceanen met mijn jacht. Geef er grote party‘s, waar iedereen, die wat is of wil worden, bij wil zijn. En als ik klaar ben met de zee, prik ik op de wereldkaart boven mijn bureau en vertrek dezelfde dag nog naar mijn dichtstbijzijnde huis. Iedereen wil bij me zijn. Jij niet?”

Van schrik proestte ik de bubbels, daarnet heette het drankje in mijn gedachten nog cider, uit over de te bruine benen van de mijnheer die ik zojuist ontmoet heb. In plaats van lekkere voorgebraden kippenpoten bij poelier Jansen op de markt, trof ik hém tijdens mijn zoektocht naar de ontbrekende kraam. Spontaan bood hij mij een glas goudkleurige koolzuur aan en stelde zich voor als Pierre. Ik accepteerde lacherig, nam plaats tegenover hem en begon in mijn hoofd vast te bedenken wat mij dit keer aangesmeerd zou worden.

“W-w-wat?”
“Iedereen houdt van me, omdat ik zo’n enerverend leven leidt.”
“Oja? En wanneer was dan de laatste keer dat u iets voor het eerst deed?” Met een quasi-omfloerste blik keek ik hem uitdagend aan.

Twee weken geleden werd deze vraag ergens aan iemand gesteld. Ik weet niet eens meer waar en door wie, maar hij botste tegen mijn trommelvlies en hangt daar sindsdien wat te etteren. Elke, door mij ondernomen, actie werd sindsdien getoetst. Ik kwam er achter dat mijn leven redelijk saai is en dat de turbulentie –altijd aanwezig- voornamelijk bestaat uit dingen die mij overkomen, wat gelijk weer een nieuwe vraag opriep:

‘Wanneer was de laatste keer dat ik mijzelf iets liet overkomen?’ De tweede vraag begon ruim een week geleden op de meest irritante momenten in mijn netvlies te schijnen. En iedere keer als er werd geëtterd of geschenen boorde het plan zich dieper in mijn brein:  Iemand moet worden getestteisterd. Niet met voorbedachte rade, zeker niet om te plagen, maar gewoon vloeiend, wellicht zelfs onnadenkend. Alleen maar om te kijken of deze, zo simpel lijkende, vragen anderen ook zwaar op het gemoed vallen. Of ik niet gek aan het worden ben.

En daar was Pierre. Zittend aan een klein, rond tafeltje, vervaardigd uit hip steigerhout met een champagneglas in zijn opgeheven, zonverrimpelde hand. Gewoon op een terras op de markt. De opwaaiende foldertjes op het tafeltje misleidden me, maar ineens, ineens drong het tot me door. Jubelstemming. Dit is mijn slachtoffer.

Mijn met zwoele stem uitgesproken vraag zweefde even over de tafel en werd ontvangen met een glimlach, die binnen enkele seconden bevroor, evenals de rest van zijn lichaam. Even leek de klok op ons gemeentehuis gestopt te zijn met tikken en op het moment dat hij stotterend probeerde een enigzins intelligent antwoord te geven besefte ik, dat ook voor deze man zijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Dat hij misschien zelfs gekke dingen zou kunnen gaan doen, alleen maar om zichzelf antwoord te kunnen blijven geven.

De triomfantelijkheid waarmee ik de vraag gesteld had, droop langzaam van mijn lichaam af en maakte plaats voor een allesoverheersend schuldgevoel doordrenkt met ‘het lot’. Wat heb ik gedaan?’

Weken later vond ik Pierre terug op een bekende social media-site. Zijn witte broodjes-billen zagen er ranzig uit op de profielfoto. Waarschijnlijk was dat de allerlaatste keer dat hij iets voor het eerst deed: Virtueel moonen.
Strakke actie, beetje lauw, maar al doende…