The Age of Aquarius 7

Robert liep naar het midden van het dakterras uit de oudheid. Alsof hij daar een beter uitzicht zou hebben op de sterrenpracht. Hij stond daar stil, zakte een fractie door zijn knieën, en sloot de ogen. Hij stond daar roerloos. Hij bracht zijn handen naar zijn buik, zijn vingertoppen beroerden zijn onderbuik, net onder zijn navel.
Hij richtte zijn aandacht naar binnen. Naar het grote Niets. Of het grote Al. Zijn kracht leek zich samen te ballen, te concentreren, in het gravitatiepunt van zijn fysieke lichaam. In het tan tien punt, de hara, vlak onder zijn navel. Als praktizerend karateka was Robert zich heel goed bewust van de energie die in dit krachtcentrum huisde. In zijn training had Robert geleerd vanuit zijn hara te ademen. En te bewegen. Als hij extra kracht nodig had, putte hij uit zijn hara.
Robert ging echter nog een stapje verder. De energie huisde niet zozeer in zijn hara, de hara was voor Robert meer een soort toegangspoort. Een soort “portal” waarmee hij kon tappen van de onuitputtelijke energie van het universum. In meditaties kon Robert de verbinding leggen tussen het aardse, de manifestatie, en het hemelse.

Robert had de ogen gesloten en zijn hara werd warm. Zijn hara gloeide als een rode vuurbal. De vuurbal werd zwaarder en het voelde alsof hij erdoor naar beneden werd getrokken. Alsof hij de piramide werd ingezogen. Alsof hij één werd met de piramide. Alsof hij de piramide was.
Als een piramide stond hij daar, onwrikbaar, onder het weidse firmament. Met gesloten ogen zag hij de sterren. Zag hij de constellaties die hij de afgelopen jaren had bestudeerd. Ineens voelde hij een schok en een flits. Hij voelde de flits, hij zag hem niet. Het voelde alsof hij werd doorkliefd door de bliksemflits. Zijn voorhoofd werd nu warm, het plekje tussen zijn ogen waarachter de tot een erwt ineengeschrompelde hypofyse huist.
De hemel begon te draaien. Snel te draaien. Sneller te draaien. Robert waande zich in een kosmische zweefmolen. Maar hij raakte niet gedesoriënteerd. Hij was bekend met de draaikolkbewegingen. Hij had ze zo vaak op zijn computer gesimuleerd, thuis in Zürich. Maar anders dan op zijn computer bewoog hij zich tegen de wijzers van de klok in. Was Robert aan het reizen in het verleden?
Plots stopte de draaimolen. De hemel stond weer stil. Maar hij was anders. Anders dan tevoren. Hoe anders?
Een fris ochtendbriesje deed Roberts neusharen kriebelen. Je kon de hitte van de aanstaande dag erin ruiken. Robert rook het ook. Langzaam opende hij zijn ogen en zag dat de hemel een paar tinten lichter was gekleurd. Hoelang had hij daar met zijn ogen dicht gestaan? Een uur? Een kwartier? Een halve minuut?
Het was tijd om naar beneden te gaan. De afdaling ging sneller dan de beklimming, en kostte minder inspanning, maar was meer zenuwslopend . Als je omhoog gaat heb je veel minder erg in de gaten hoe diep de afgrond is. De vijf manoeuvreerden behoedzaam langs de versleten flanken van de door mensenhanden vervaardigde berg. De zon kroop in het oosten zachtjes boven de horizon, zodat het zicht ook wat beter werd. Het was even na half zes toen ze de vaste woestijnbodem weer hadden bereikt.
Ruim een uur hadden ze geen woord gesproken. Af en toe een blik van verstandhouding, een knikje. Maar verder geen kik. Nu kwamen de tongen los.
“Dat was heftig, zeg. Ik dacht een paar keer dat ik onderuit zou gaan. Het scheelde echt niet veel. Vooral bij dat middenstuk op de terugweg. De stenen waren helemaal afgesleten.”
“Maar Phillipe, het was een waanzinnige ervaring, een letterlijk hoogtepunt in mijn leven. Wat een uitzicht over Caïro. Zo dicht bij en toch zo ver weg. En dan die sterren. Precies zoals 5000 jaar geleden.”
“Neen William, niet precies zoals 5000 jaar geleden,” dacht Robert in stilte, “Helemaal niet zoals 5000 jaar geleden. Toen zag de sterrenhemel er heel anders uit.” Hij kon het zijn medeklimmers niet kwalijk nemen dat zij niet op de hoogte waren van de precessiecyclus van de aarde.
“Ja, inderdaad. Het was geweldig, William. En heb je ook nog naar het zuiden gekeken, de woestijn in. Duizenden sterren. Jammer dat wij de zon er niet hebben kunnen zien opkomen. ”
“Ja, ik vond het ook heel bijzonder,”zei Robert, “Ik had nooit verwacht dat ik ooit op een piramide zou staan. En zelfs gisterenmiddag nog, had ik niet kunnen bevroeden dat deze dag voor mij op deze manier zou beginnen.”
“Ja, inderdaad,” zei Philippe, “Mooi trouwens hoe jij daar zo stil stond. Je leek wel een oude sjamaan.”

 
“Hallo heren, gelukkig zijn jullie niet van de piramide afgevallen.” Graham Preston kwam aangelopen. “Ik denk dat het goed is om nu te vertrekken. Ik nodig jullie uit om bij mij te ontbijten.”

 
De zon was nu opgekomen en het beloofde een warme dag te worden. De groep liep terug naar de vertrekplaats. Preston liep naast Robert.
“Wel, Robert, heeft het Egyptevirus je al besmet?”
“Als je bedoelt of vanochtend indruk heeft gemaakt, dan is mijn antwoord volmondig: Ja!”
“Je zult in de komende tijd nog veel meer indrukwekkende zaken zien, Robert,” en hij keek Robert monsterend aan. En iets later vervolgde hij met gedempte stem:” Heb je het gevoeld?”