Alle begin is moeilijk. Beginnen is niet zomaar moeilijk, beginnen is het aller moeilijkste wat er is. Niets is zeker wanneer men ergens mee begint, het kan nog alle kanten op. We moeten dingen laten gaan en risico’s nemen zodat iets kan beginnen. We moeten uitzoeken hoe we een (nuttig) leven kunnen gaan leiden en wat we nou eigenlijk willen bereiken in en met dat leven. Daarover beginnen te denken is moeilijk. Laat morgen voor wat het is en leeft gewoon vandaag. Soms moet je risico’s nemen, en je hart ergens helemaal in uitstorten. We vallen namelijk allemaal wel eens, we maken allemaal wel eens een foute keuze. Niemand is perfect, niemand weet van te voren wat er gebeuren gaat. Niemand heeft honderd procent zekerheid aan het begin, dat maakt beginnen moeilijk.
Hoewel het begin moeilijk is en naarmate we verder gaan de dingen makkelijker en vanzelfsprekender worden, is vaak het einde al bekend. Vele mensen weten aan het begin nog niet waar het eindigen zal, maar in het midden van het verhaal is vaak het einde al in zicht. Niemand weet helemaal hoe het gaat lopen, maar dat er een bepaald einde aan gaat komen weet iedereen.
Iedereen weet het einde pas op het moment dat het doek valt. Niemand wil bij dat einde komen en wensen dat hij meer gegeven had, beter zijn best gedaan. Het is niet over, tot het echt over is. Maar, hoe moeten we beginnen, als iedereen het einde al weet?
We moeten ermee leren leven. Leren te leven met gebroken dingen die nooit meer heel zullen worden. We willen niet dat anderen ons vertellen wat er gebeuren gaat. We weten allemaal al hoe het gaat eindigen en willen niet horen dat anderen dat ook weten. We willen niet onderbroken worden en doen daarom maar alsof alles goed is. Diep in ons hart vinden we het prima om het einde te weten, houden we van het gevoel van een bepaalde zekerheid.
We laten de dingen achter die we kunnen missen en proberen onvoorspelbare dingen te doen. De volgende halte is niet waar de meeste mensen het verwachten. Deze verrassingen voegen we toe, zodat niet meer iedereen zeker weet wat het einde zal zijn. Ook al houden we van deze zekerheid, niemand anders mag weten waar het eindigen zal. Het is ons verhaal, ons begin geweest en dus ook het einde is enkel en alleen van ons. We rijden naast de rails, maar wat we ook doen.. het einde is zoals we altijd al verwacht hadden.
Als je maar lang genoeg je best blijft doen en lang genoeg vecht, je hoofd boven water houdt zal het einde zijn waar jij wil dat het is. Het einde dat je al lange tijd hebt zien aankomen, ontkend en genegeerd. Wanneer je echt vecht om op het eindstation te komen waar je thuishoort en het einde te hebben waar je op hoopt. Dan pas zul je met alle rust het einde tegemoet zien. Nooit hoeven te wensen, nooit hoeven te twijfelen aan gemaakte keuzes.
Zo ook ik. Ik zal blijven doorgaan en blijven werken totdat ik terug ben waar ik hoor. Ik zal de dingen die tellen bij me houden en alle dingen die er eigenlijk niet toe doen weggooien.
It’s not over, ’till it’s over..
So how do we begin, when everybody knows the end?
3 reacties
Prlwytskovsky · 18 oktober 2008 op 00:35
[quote]Ik zal de dingen die tellen bij me houden en alle dingen die er eigenlijk niet toe doen weggooien.[/quote]
In de overtuiging dat een trouwe hand het zal oppakken, zal schiften en bewaren wat de moeite waard is; en de rest grootmoedig zal wegblazen? Zoiets?
KawaSutra · 18 oktober 2008 op 02:07
Leven is het begin van het einde.
Een filosofische column, moet ik nog maar eens goed over nadenken. Ik ga er morgen mee beginnen! 😀
Dees · 18 oktober 2008 op 11:06
Hmm, we, iedereen, niemand, dat zijn allemaal elementen die een stukje voor mij bijzonder lastig te verteren maken. Het gaat ook over jou, zo blijkt uit de laatste alinea. Dat kun je eigenlijk niet veralgemeniseren, zonder dat het bij de lezer irritatie oproept. je inleven, het eens zijn met, dat zijn typisch zaken die je de lezer zelf moet laten bepalen, tenzij je ambitie hebt om een goeroe te worden natuurlijk, maar dat zie ik niet in je (en gelukkig maar ;-))