Theelepel

Op mijn tiende verjaardag kreeg ik van mijn oma een zilveren theelepel. Alle kleinkinderen kregen dit lepeltje met aan het uiteinde de zwart-witte, met email ingelegde panda van het Wereld Natuurfonds. Zo was mijn oma. Haar cadeaus droegen altijd een soort maatschappelijk tintje en als klein meisje voelde ik weleens de teleurstelling over de prentenboeken en museum jaarkaarten die ze me gaf. Maar het lepeltje was anders. Ik werd tien en het lepeltje stond voor mijn beginnende volwassenheid. Het lepeltje was een rijk bezit en vol trots roerde ik er mijn thee mee. In de jaren die volgden, volgde het lepeltje mijn ontwikkeling. Nadat het lepeltje een tijdje in mijn kamer had gelegen, verdween het in de besteklade om tevoorschijn te komen, zodra de theepot op tafel kwam. In mijn pubertijd troostte het lepeltje mij bij mijn eerste liefdesverdriet dat ik verdronk in het kopje thee dat mijn moeder voor me klaar had staan als ik uit school kwam.

Met vallen en opstaan groeide ik op en verruilde ik thee voor koffie. Ik ging op mezelf wonen, samenwonen en weer terug op mezelf. Mijn lepeltje bleef in mijn moeders besteklade en elke keer als ik mijn ouderlijk huis bezocht, stond het lepeltje klaar om mijn roerige leven een nieuwe draai te geven.

Toen mijn moeder het tijd vond om mij het lepeltje mee naar huis te geven, weigerde ik dat. Uit angst om mijn lepeltje en mijn echte thuis kwijt te raken. Uiteindelijk werd deze keuze mij ontnomen door haar overlijden. Het huis werd ontmantelt en ik dronk mijn laatste kopje koffie tussen de verhuisdozen van mijn vader. Ik roerde in mijn verdriet en nam het lepeltje mee.

Nu ligt het lepeltje in mijn eigen lade. Het zilver is dof en één oortje is beschadigd. Door een val is de email opvulling van het oortje er uit gevallen en ik zie in het lepeltje mijn eigen gehavende ik. Met een beetje poetsen gaat het zilver wel weer glimmen, maar het is juist de doffe “glans” die het lepeltje zo mooi maakt.

Mijn oma, mijn opa, mijn moeder en mijn vader leven niet meer, maar elke keer als ik mijn melk door het kopje roer, zie ik mijzelf als dat meisje van tien. Dan vergeet ik even de zorgen die bij volwassenheid horen en kan ik mij laten meevoeren in de draaikolk van herinneringen.