Tijd

De voornaamste reden waarom ik schrijf is tijd.
Tijd verglijdt toch wel maar zoveel verloren tijd kruipt voorbij terwijl de geest druk blijft met plaatjes maken, films afdraaien, woordenstromen die ontglippen als je ze laat komen en gaan.

Hoelang kun je tijd verpozen in gedachten verzonken, schijnbaar apathisch en toch druk?
De drukte vindt plaats in het hoofd, kan zelfs verlammend werken, en hoe heerlijk als je die druk verlaagt, verlicht, laat afvloeien vanuit je hoofd, naar je hart en door je armen naar je vingers laat stromen waar ze de opgebouwde energie als een bezetene omzetten in getypte letters, die zinnen vormen en misschien zelfs een coherent verhaal…

Soms voelt mijn tijd als een gigantische leegte waarin ik zwem en me geen raad weet. Nergens een gedachte om aan vast te klampen – verdrinkend in een oceaan van warrige golven die zinloos tegen me aan klotsen, me laten zoeken naar houvast, desnoods een vlot om even te rusten; nadenken over een strategie tegen het eindeloze kabbelen, het ongemak en vooral verveling.

In een oneindige zee – die poel vol onoverzichtelijke hoeveelheden water dat nooit rust, huizenhoge golven die onvoorspelbaar gestuurd door de elementen alles overspoelen – is schrijven mijn vlot.

Anders was ik allang verzopen.