Timboektoe

Ik ben al lang op zoek naar twee boeken.
Geschreven door Lawrence Durell, beroemd in de jaren ’50.
In totaal vormen 4 delen zijn ‘Alexandria Quartet’. Ik heb er al twee; ‘Justine’ en ‘Balthazar’. Betoverende boeken over leven, liefde en verraad in het Alexandrië van voor de laatste wereldoorlog. Bij het lezen brandt de orientaalse zon op je huid. De hitte verblindt, het bloed kolkt. Elke zin gloeit van betekenis.
Prachtig. Maar ik mis nog de delen ‘Clea’ en ‘Mount Olive’. In het Nederlands vertaald.
Ik kan het complete Quartet wel in het Engels krijgen. Maar ik houd niet van lezen in het Engels. Ik raak de draad kwijt.
Bovendien vind ik het ook wel wat hebben om als connaisseur naar oude literatuur op zoek te zijn.

Op de maandagmarkt staan een paar stalletjes met tweedehandsboeken. Ik informeer bij de eerste.
‘Nooit van gehoord’. Wel hebben ze het volledige werk van Baantjer en oude Havankjes. De tweede handelaar is in gesprek met een wat verfomfaaide man. Een peper en zout baardje omlijst zijn gezicht waarin ik nog steeds de laatste flakkering herken van de linkse student die hij ooit moet zijn geweest.
‘Heb je het al eens in Timboektoe geprobeerd’, vraagt hij.
Ik lach. ‘Da’s wel een end fietsen’. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik vermoed een droogkomiek in hem en ga verder.
‘En als u dan achterop springt, kunt u me de weg wijzen, want we zijn wel even onderweg’.
De marktkoopman barst in lachen uit,
‘Hij snapt het niet’, zegt hij tegen zijn gesprekspartner.
Timboektoe blijkt een antiquariaat, even verderop.

Het is een kleine stad, dit had ik moeten weten.
Dit zijn de échte kenners.
Ik stap op mijn fiets.
Eerst maar eens naar huis.