Toen

Zij vullen onze hoofden en oren met woorden en wiskunde. Van hen leren wij formules die we tot op de dag van vandaag blijven herhalen maar waar we verder geen slag mee slaan. De 0-vierkantswortel die altijd één is en het verhaal achter de tweede wereldoorlog. Geschiedenis die nog altijd zoek is en muziek uit grootvaders tijd. Zij vormen de bruggen in ons leven en meestal ook de meeste ergernis. Het huiswerk “buiten spelen” kregen we tot één keer toe en daarna was het altijd weer Frans of Duits of fysica. Nooit geen kunstwerk over dansende golven, nooit geen naslagwerk over de overbevolking op de Vlaamse kerkhoven.

Zij brengen structuur in levens die overhoop liggen. Zowel mama en papa I en II krijgen in 2012 een nieuwjaarsbrief. Als de schoolbel op donderdagmiddag vier uur luidt, is het tijd om naar de zwemles te gaan met nonkel Tom. En op woensdagmiddag cruiset tante Stien doorheen het schoolgebouw om de kids stipt om kwart na twaalf aan de manège af te zetten. Wij mochten nooit maar moesten altijd, zullen ze later verontwaardigd zeggen. En we zouden hen gelijk geven, omdat wij altijd mochten en nooit moesten van mémé en pépé zaliger.

Hun gezichten zijn niets dan de weerspiegeling van een maatschappij van peace en love, facebook en boem-boem en dan pas bla-bla. Zij zijn de hippies van onze tijd, de zus en broer die we voor ogen hadden. Zonder hen gaat geen schooldag voorbij.