Toeschouwers in de Tour de France

Er zijn elk jaar circa 15 miljoen mensen die de hitte in Frankrijk verkiezen boven de fijne, knusse huiskamer. Zij gaan meestal al zeer vroeg op pad (of sommige echte diehards slaan hun vleugels al een dag eerder uit op de plek waar ze Lance en co gaan aanschouwen) om de razende meute van wielrenners voorbij te zien komen flitsen. Want de Tour zou geen echte Tour zijn als zij er niet staan. Daarom hebben ze een trucje bedacht om ze te lokken: de Tourkaravaan. De aanbidders van de “slaven van de fiets”worden rijkelijk beloond voor hun aanwezigheid aan de rand van het asfalt. Zelf ben ik ook weleens zo gek geweest om de Tour op te zoeken. In 2003 stond ik met hooguit 10 andere onbekende liefhebbers ergens in een lavendelveld dat wordt doorkruist door een kaarsrechte asfaltweg in de buurt van Sisteron (Zuidoost Frankrijk).
Rond 13.30 zou de Tour langskomen. En dan heb ik het niet over de renners. Een file van zeker 50 felgekleurde Skoda’s met daarop overenthousiaste mannen en vrouwen die echt alles vanaf de auto naar de toeschouwers smijten, passeerde als eerst. Het resultaat was bergen afval en 2 zakken vol met sponsorhebbedingetjes, uiteenlopend van bananengarnering tot petjes van een franse supermarktketen.
Maar het mooiste moest natuurlijk nog komen! Want er kwam, nadat de laatste wagen van plezier was langsgereden (niet voordat we 6 sleutelhangers van de Tour om ons oren kregen), een rode Tour-jurywagen met een aantal hoge sponsorbazen die uit het dak hingen en hun ogen uitkeken. Uit de auto kwam Frans geschreeuw: de kopgroep was in aantocht!
En jahoor, 6 motoren en nog 2 claxonerende jurywagens verder schoten er 6 renners voorbij, ik meende een Rabobank tricot gezien te hebben, maar om de renner te identificeren was het al te laat. Na nog 5 minuten en 2 keer zoveel auto’s kwam het peloton voorbij. Gelukkig herkende ik Lance aan het geel. Ik riep drie keer zijn naam. Maar de Texaan keek niet op of om, en reed alweer 100m verder en was al zeker 5 mensen die exact het zelfde scandeerden gepasseerd.
Nog 4 motoren en tientallen ploegleiderwagens, materiaalwagens e.d., en daar ging de Tour weer. De andere 9 Toeschouwers bleven nog met open mond naar de menigte staan kijken, maar ik was al in de auto gesprongen, op weg naar een tv. Inmiddels was de karavaan 10 km verder, en schoot er nog een verdwaalde renner voorbij. En dacht bij mezelf:“dit eens, maar nooit meer”.